بسم ربّ نور و ربّ العشق ربّ العالمین
بسم احمد بسم زهرا و امیرالمؤمنین

بسم ربّ الجود بسم مجتبی بسم کریم
بسم ثارالله بسم الله الرّحمن الرّحیم

السلام ای بهترین ماه ای محرم السّلام
السلام ای بهترین ارباب عالم السّلام

از تو ممنونم که از غم راحتم کردی حسین
با تمام روسیاهی دعوتم کردی حسین

تا شدم مجنون تو عقلم دو چندان رشد کرد
در محرم نور ایمان فروان رشد کرد

ذرّه‎ای هستم که از مهر شما آکنده‎ام
شک اگر کردم به درمانِ شما شرمنده‎ام

آنکه اهل حرف بود و در عمل جا زد منم
آنکه دائم پای عشقت رنگ می‎بازد منم

تو همان آقایی و روضه همان دارالشّفاست
گریه بر داغ تو بر هر درد بی درمان شفاست

قطره‎ی اشکی سبب شد کور بینا بازگشت
با عصا آمد به سوی روضه با پا بازگشت

هست مدیون تو سر تا پا وجودم یا حسین
بی‎نگاهت صد کفن پوسانده بودم یا حسین

حرف «پیر زیرکی» همواره در یاد منست
مثل او این حرف در توفان فریاد منست

هر چه هستم هر که هستم بر کسی مربوط نیست
جود اربابم حسین بن علی مشروط نیست

پیرهن مشکی به تن کردن عبادت کردن است
یا حسین ما همان قرآن تلاوت کردن است

می‎شود این روضه‎ها بی سایبان هم برقرار
برتر از عرش است روضه، سقف می‎خواهد چه کار؟

چادر زهرای اطهر سایبان روضه‎هاست
بانی پهلو شکسته میزبان روضه‎هاست

روضه‎ای را که به پا کرده در این دنیا خودش
اختیارش نیست دست هیچکس الّا خودش

پس به پای هم چرا بیهوده می‎پیچیم ما
پای زهرا که وسط باشد، همه هیچیم ما

ما تأسی می‎کنیم امسال بر بانو رباب
سینه‎زن خواهیم شد حتی به زیر آفتاب

بی‎اراده غرق ناله، بی‎امان، بی‎اختیار
گریه باید کرد مثل مادران داغدار

گریه‎های مادرانه یادگار فاطمه است
روضه خواندن کار ماها نیست کار فاطمه است

سوختی در آتشِ صحرا بُنَیَّ، سوختم
رفت غارت آن لباسی که برایت دوختم

کاش در گودال خون عطشان نبودی لااقل
پیش چشم این و آن عریان نبودی لااقل

انگیزه ی عبادت لیل و نهارها
قربان روی ماه تو ایل و تبارها

این هفته هم گذشت تو اما نیامدی
خسته شدیم دیگر از این انتظارها

آه ای عزیز فاطمه وقتش نیامده
رحمی کنی به حال دل این غبارها؟

دارند یک به یک همه پائیز می‎شوند
در آرزوی وصل تو فصل بهارها

خورشید پر فروغ عوالم طلوع کن
محض رضای حضرت پروردگارها

گنجینه ی علوم الهی امام حیّ 
خیری ندیده بعد تو این روزگارها

برگرد از سفر علوی طینت حسن
برگرد ای ذخیره ی عالی تبارها

کم رنگتر شده است ولای ابوتراب
در بینمان بیا پسر تکسوارها

علامه ها کم از پدرت حرف می‎زنند
عزلت نشین شدند ولایت مدارها

برگرد تا که روضه بخوانیم دور هم
از زینب و رقیه و خلخال و خارها

یابن غریب عمه ی مظلومه ی تو را
کرب و بلا زدند به جان تو بارها

آقا شنیده ایم که جدّت حسین را
کشتند عصر روز دهم نیزه دارها

جهت سلامتی و تعجیل در فرج آقا امام زمان، شادی روح امام و شهدا و سلامتی رهبر عزیز صلوات

سلام صاحب عزا تسلیت غمت کم باد
میان اشک و دعایت مرا مبر از یاد

تو نیز سخت غریبی میان ما زیرا
به ارث بردی از جدّ خود غریبی را

اگر چه در همه ی عمر از تو دم زده ایم ای عشق
ولی به کار تو اصلا نیامدیم ای عشق

میان امت خود ناشناس و تنهایی
ولی یقین دارم بین روضه ی مایی

بلا شروع شد و تازه بعد عاشورا
چه میکشید خدا صبرتان دهد آقا

اگر چه ذبح و عطش زخمهای کاری توست
کنون مصیبت زینب دلیل زاری توست

دلی که سوخت چو نی بعد چوب خوانده تو را
سری که سوخت میان تنور خوانده تو را

جهت سلامتی و تعجیل در فرج آقا امام زمان، شادی روح امام و شهدا و سلامتی رهبر عزیز صلوات

خیلی خراب کرده ام آقا درست کن
من را به مهر حضرت زهرا درست کن

صدها گره به روی گره خورده بر دلم
ای چاره ساز این گره ها را درست کن

رویم سیاه باد دلت را شکسته ام
یک «جوُن» از من رسوا درست کن

آنگونه که تو خواسته ای من نبودم
من را به حق زینب کبری درست کن

بر سینه ی خرابه ام آقا نظاره کن
از این خرابه عرش معلا درست کن

ای علت حضور نم اشک نوکران
در چشمِ بی ثمر شده دریا درست کن

در روضه ی حسین از این چشم کور من
منّت گذار و چشم تماشا درست کن

ای آسمان کرب و بلا شاه تشنه است
قدری بیا آب گوارا درست کن

ما حسینی مذهبان را فخر و عزت زینب است
از همان روز دهم بانی هیئت زینب است

خاکیان در آستانش آسمانی میشوند
سالکان عشق را کشف و کرامت زینب است

کربلا رمز و رموز بیشماری داشته
سرّ توحیدش حسین سرّ امامت زینب است

تا قیامت ما مریدان مرام زینبیم
صاحب فتوای لطمه روی صورت، زینب است

سرّ استکمالی ما کلب زینب بودن است
عاشقان کربلا راه شهادت زینب است

مادران سینه‎زنهایش همه قربان او
مادرم میگفت ما را نان و نعمت زینب است

معجر او نور بود و محملش بال ملک
این اسارت نیست در اوج شرافت زینب است

کاخ ظلم از نطق طوفانی او ویران شده
ثانی زهرای اطهر در شجاعت زینب است

مرتضی را میشنیدند از طنین خطبه اش
شارح نهج البلاغه در حقیقت زینب است

کاش آدابی که دارد ذبح صورت میگرفت
این سخن سربسته است ام المصیبت زینب است

میبُرد انگشتری را با خشونت ساربان
آنکه جانش میرود هنگام غارت زینب است

روضه‎ی جانسوز دشت کربلا این روضه است
بین مشتی مست در رخت اسارت زینب است

صبا وزیده به سرخی دریغ از این پیک
رسیده صبح دهم صاحب الزمان لبیک

بر این مصیبت اعظم چو رود میباریم 
برای حال شما اضطراب ها داریم

فقط خدا داند تا غروب عاشورا
چه انکسار و فشاری ست روی قلب شما

فقط نه آنچه ندیدم را تو میبینی
که آنچه ما نشنیدیم را تو میبینی

به فکر حال تو افتاده ایم اول صبح
برایتان صدقه داده ایم اول صبح

ز داغ یار سراپای آتشی آقا
فدای قلب حزینت چه میکشی آقا

غمت که عیسوی است و صدات هم علوی
چه بهتر است خودت روضه خوانمان بشوی

بیا که با نفست جان رها کنیم از بند
بگو چه بر سر جدّ غریبت آوردند

بگو حسین کجا و چهل سمّ مرکب
بیا بگو چه میکشد امروز عمه ات زینب

به انتقام بیا ای رخت نشان حسین
بیا به جان رقیه بیا به جان حسین

در روضه ها میبارم اوج طاعتم این است
خاک کف پای حسینم عزتم این است 

در این دهه یک شب نیایم روضه میمیرم
سوگند در محشر که یوم الحسرتم این است

دارایی ملک سلیمان را نمیخواهم
من گوهری چون اشک دارم ثروتم این است

آری مگر این اشکها شوید گناهم را
تنها امید بخشش معصیتم این است

خیلی حضور فاطمه حس میشود اینجا
در روضه گر هستم مودب علتم این است

شیرین تر از شهد و عسل ذکر حسین جان است
بیزارم از لذات دنیا لذتم این است

تا آخر ماه صفر مشکی به تن دارم
شکر خدا که حاصل تربیتم این است

بر آستان تکیه گفتم یا ابوفاضل
عمری ست که اذن دخول هیئتم این است

باور ندارم با علمدارت چنین کردند
در روضه ها آقا دلیل حیرتم این است

عباس را تاب تماشای اسارت نیست
چشمش پر خون شد که یعنی غیرتم این است