بیچاره ماییم و گدای بینوا مائیم
ما را دعایی کن که محتاج دعا مائیم

هرکار هم کردیم دور از خیمه‎ات ماندیم
آقا خودت لطفی بکن بی‎دست و پا مائیم

کم از خدای خود ظهورت را طلب کردیم
شرمنده ازتنهایی‎ات پیش خدا مائیم

از بی‎تفاوت بودن ماها گله‎مندی
عمری‎ست به خون دلت بی‎اعتنا مائیم

حق است اگر تحویل‎مان دیگر نمی‎گیری
وقتی که با هر کس به جز تو آشنا مائیم

اصل و اصول مهدویت، بودن به عاشوراست
در دوره‎ی غیبت مقیم کربلا مائیم

زهرا برای تک تک ما مادری کرده
پس در عزای فاطمه صاحب عزا مائیم

تنها زنی در بین یک کوچه زمین خورده
تا به ابد آواره بین کوچه‎ها مائیم

جهت سلامتی امام زمان و مقام معظم رهبری و تعجیل در فرج امام زمان صلوات

دلم خوش است به آقای مهربان خودم
که بسته است به جانش همیشه جان خودم

به یُمن صورت زیبای یوسف زهراست
اگر که ماه می‎آید به آسمان خودم

غریب بود و پریشان غربتش نشدم
همیشه بود سرم گرم دوستان خودم

به جای گفتن نامش گناه می‎کردم
هزارها گله دارم من از زبان خودم

برای آمدنش جمعه جمعه پیر شدم
اگر که مفتخرم به قدّ کمان خودم

چقدر نذر دعای فرج براش کنم
که یک سحر بشود یار میهمان خودم

زمان گریه برای حسین فهمیدم
ز کربلاست یقین طینت نهان خودم

علی زمان نگاهش به فاطمه می‎گفت
چه زود پیر شده همسر جوان خودم

جهت سلامتی امام زمان و مقام معظم رهبری و تعجیل در فرج امام زمان صلوات

برکه‎ای خشکیده‎ام دریا به دردم می‎خورد
جام من خالی شده صهبا به دردم می‎خورد

سوی هرکس می‎روم فورا رهایم می‎کند
بنده‎ای زارم فقط مولا به دردم می‎خورد

فتنه‎ها می‎آید و هر کس به سویی می‎رود
لحظه‎های امتحان تقوا به دردم می‎خورد

شرط توبه در رضای حجة الله است و بس
رخصت صاحب زمان تنها به دردم می‎خورد

سائلم، دار و ندارم این دل ویرانه است
ظاهرا بی‎ارزش است اما به دردم می‎خورد

گر چه فردا بیشتر محتاج لطف مادرم
مادریش از همین حالا به دردم می‎خورد

مطمئنا بیشتر از هر عمل روز جزا
نوکری خانه‎ی زهرا به دردم می‎خورد

مهر و امضایی که بر روی دلم زد فاطمه
بیشتر از هر زمان فردا به دردم می‎خورد

عرش حق لرزید وقتی فاطمه با خنده گفت
طرح تابوتی که گفت اسما به دردم می‎خورد

جهت سلامتی امام زمان و مقام معظم رهبری و تعجیل در فرج امام زمان صلوات

تقدیر ما هجر است دوری می‎کشد ما را
باید صدا زد لحظه‎ی مردن مسیحا را

چشمان ما خیره به دست مردم دنیا
خرج همه جز یار کردیم تمنا را

آقا سرش خلوت شد و ما بی‎خیال اصلا
یکبار دنبالش نمی‎گردیم صحرا را

مجنون کجا و ما کجا؟ ما نیستیم عاشق
وقتی که گم کردیم ده‎ها قرن لیلا را

خود خواسته بیمار بیماریم پردردیم
از غیر می‎گیریم جای او مداوا را

روزی به پایان می‎رسد چشم انتظاری‎ها
حل می‎کند با پرچم سرخش معما را

درکربلا و در نجف، در طوس و سامرا
رفتیم از شوقش تمام این حرم‎ها را

یک بستر بی‎بستری، یک چادر خاکی
هر ثانیه دوری زهرا کشت مولا را

جهت سلامتی امام زمان و مقام معظم رهبری و تعجیل در فرج امام زمان صلوات

غربت کشیده آشنایش فرق دارد
آهش، صدایش، گریه‎هایش فرق دارد

فهمیده هر کس ذره‎ای دوری چشیده
هجران زده حال و هوایش فرق دارد

گیرم که مجنون در مسیر عشق لیلا
طعنه شنید، اصلا برایش فرق دارد؟

بالش بسوزد ، سر برای شمع دارد
پروانه وادیِ فنایش فرق دارد

با من نگویید این قَدَر از طب و مرهم
بیماری هجران دوایش فرق دارد

پایان دلتنگیِ یعقوب است، یوسف
اما دل من ماجرایش فرق دارد

قلبی که خون شد از فراق حضرت دوست
“یابن الحسن آقا بیا “یش فرق دارد

لطف و کرم بر اغنیا فرقی ندارد
اما گدا خیلی برایش فرق دارد

چیزی ندارم غیرِ اشک و مهر زهرا
عشقِ نگار است و بهایش فرق دارد

بارِ محبت هر کسی برداشت، دینش
از ابتدا تا انتهایش فرق دارد

پرواز ما بسته به وِتر اهل بیت است
پربسته، رفتن تا خدایش فرق دارد

گمراه کن من را به زلف تابدارش
عاشق شدن هم ” اِهدنا “یش فرق دارد

سردابِ سامرا، سحر، با سینه‎زن‎ها
سرگشته سرتاسر صفایش فرق دارد

زائر اگر یک بار نه یک لحظه حتی
با یار باشد، کربلایش فرق دارد

عاقبت دردم دوا خواهد گرفت
دست تو دست مرا خواهد گرفت

هر شب “اللّهم عجّل” خوانده‎ام
روزی آخر این دعا خواهد گرفت

من اگر مُردم غبارم عاقبت
روی دامان تو جا خواهد گرفت

ای ز مادر مهربان‎تر خوب‎تر
کِی دلت از دست ما خواهد گرفت

چشمت این ایام خون خواهد شد و
قلبت از این روضه‎ها خواهد گرفت

تو اگر یک بار روضه‎خوان شوی
روضه‎ی ما تازه پا خواهد گرفت

روشن است از حال و روز مادرت
زود بیمارت شفا خواهد گرفت

بعد از این همسایه راحت می‎شود
حیدر از فردا عزا خواهد گرفت

فاطمیه عاقبت از دست تو
دست من یک کربلا خواهد گرفت

روزی‎ام را، روزگارم تا که آجر می‎کند
ظرف خالی مرا صاحب زمان پُر می‎کند

من کمی سختی که می‎بینم شکایت می‎کنم
آدم عاقل ولی اول تفکر می‎کند

مدعی عاشقی هستم ولی تنها دلم
روز و شب بر عاشقی کردن تظاهر می‎کند

آبرو بردم ولی آقا مرا بیرون نکرد
آدم از این نوع برخوردش تحیر می‎کند

سنگ‎دل هستم، ولی دارد نگاه رحمتش
سنگ این قلب مرا با گریه‎ها دُر می‎کند

یک زمانی هم بنا باشد که تغییرم دهد
در میان روضه‎ی مادر مرا حُر می‎کند

نوکری فاطمه محشر به دادم می‎رسد
از غلامِ مادرش آقا تشکر می‎کند

سینه‎ام می‎سوزد این ایام تا ذهنم کمی
چادری را زیر دست و پا تصور می‎کند

مطمئنم زیر دست پا که می‎افتد زنی
بازویش را ضربه‎ها هم‎رنگ چادر می‎کند