چه قدر گریه کنیم از غم جدایی تو
چقدر ندبه کند امت خدایی تو

گره به کار محبان فاطمه خورده
کجاست مژده‎ی روز گره گشایی تو

امید قطع شده کی دوباره می آیی؟
فدای جلوه‎ی رخسار مرتضایی تو

امام خیمه نشین یا مهذب الخائف
چه دیر می رسد آن دوره‎ی رهایی تو

به یاری تو چهل فجر انقلاب گذشت
ندیده‎ایم ولی فجر آشنایی تو

برای آمدن تو شهیدها دادیم
به این امید شدند عاشقان فدایی تو

چه دیده‎ها که به دیدن تو گشته ناامید و
چه راس‎ها شده چون جد کربلایی تو

قسم به گریه صبح و مساء نما تعجیل
که عالمی ست کنون غرق هم صدایی تو

به اضطرار دل عمه زینبت برگرد
که سخت شد به خدا هجر نینوایی تو

قسم به آنکه به کوچه عصای مادر شد
بیا به آن قد رعنای مجتبایی تو

خوش آن سحر که کند مادرت به دست کبود
خودش لباس فرج بر تن خدایی تو