به خواب غفلت خویشم ز هم پاشیده سامانم
من بیچاره یک عمری اسیر این زمستانم

به سمت این و آن بردم نگاهم را ولی افسوس
تو را دیگر نمی‎بینم چه سنگین است تاوانم

خجالت می‎کشم آقا بگویم شیعه‎ات هستم
اگر اذن شما باشد بگویم از محبانم

برایم گریه‎ها کردی ولی من فکر خود بودم
پریشانم شدی العفو نفهمیدم پشیمانم، پشیمانم

من آلوده را آخر چرا تحویل می‎گیری
چه دیدی از من آخر که خودم حتی نمی‎دانم

علی این روزها دیگر به خانه دیر می‎آید
ز تنهائیش می‎سوزم ز حیرانیش حیرانم

گمانم نیمه شب زهرا صدا کرده حیدر را
که ای یار غریب من حلالم کن نمی‎مانم

جهت سلامتی و تعجیل در فرج آقا امام زمان، شادی روح امام و شهدا و سلامتی رهبر عزیز صلوات

در دیده‎ام غایب شدی در جان من، نه
خالی شد از یادت جهان، کنعانِ من، نه

مومن شدم بر کعبه‎ی رویت ندیده
عمری به سرآمد ولی ایمان من، نه

دیشب که خوابیدم به یادم گریه کردی
چشمان تو گریان شد و چشمان من، نه

احسان و لطفت هر دقیقه شاملم شد
یک لحظه دیدی خوبی و احسان من؟ نه

جز در غم زهرا شده قدری گذارم
رویت کند اشکِ مرا، مژگان من؟ نه

ای دل بسوز از غربت حیدر که می‎گفت
رو برمگردان فاطمه جان، جانِ من، نه

باور ندارم یار هجده ساله زود است
پر می‎کشی از کلبه‎ی احزان من، نه

باید به چاه کوفه گویم درد خود را
دامان تو گلگون شده دامان من نه

جهت سلامتی و تعجیل در فرج آقا امام زمان، شادی روح امام و شهدا و سلامتی رهبر عزیز صلوات

پا به پای ناز و نعمت‎ها ریاضت لازم است
لحظه لحظه در ریاضت شکر نعمت لازم است

از هزاران شیعه‎ی مولا یکی قنبر شده است
در مقام خادمی هم قابلیت لازم است

حال و روزم بد شده، دستی بکش روی سرم
تن اگر بیمار شد یعنی حجامت لازم است

سنگ خوردن شرط بی چون و چرای عاشقی ست
چاره اما نیست، حتما استقامت لازم است

سر اگر خاکت نشد خاک دو عالم بر سرش
عافیت هر کس که می‎خواهد عبادت لازم است

زیر گوش من اگر که می‎زنی محکم بزن
گاه گاهی با محبت قاطعیت لازم است

تو به من گریه بده، گریه درستم می‎کند
خاک حاصلخیز را باران رحمت لازم است

کاش می‎شد بر روی ما فضه در را وا کند
مادرت در بستر افتاده عیادت لازم است

این خبر پیچید بین شهر، زهرا رفتنی ست
فاطمه که می‎رود یعنی که مولا رفتنی ست

عمرم سرآمد خون جگر ماندم ضرر کردم
محروم از روی قمر ماندم ضرر کردم

باد صبا از او خبر آورد اما حیف
در شام جهلم کور و کر ماندم ضرر کردم

رزق سحرگاهی به دست شخص معصوم است
هربار بی فیض سحر ماندم ضرر کردم

یکبار شد من هم دعاگویش شوم؟ نه!
مشغول حاجات دگر ماندم، ضرر کردم

دلبستگی باعث شد از کوچ شهیدانش
جا ماندم و بی بال و پر ماندم ضرر کردم

وقتی ملاک کارهایم حرف مردم شد
در چشم مردم معتبر ماندم، ضرر کردم

دنیا مقر ابتلای اهل ایمان است
گر بین دنیا بی ضرر ماندم ضرر کردم

جز آل عصمت رو به سوی هر کسی کردم
درمانده ماندم پشت در ماندم ضرر کردم

پای بساط روضه‎های حضرت ارباب
هر دفعه که بی چشم تر ماندم ضرر کردم

جای کفن بر بوریا چیدند جسمش را
زنده از این ماتم اگر ماندم ضرر کردم

چقدر دغدغه داری وصال سر برسد؟
دوباره یار سفر کرده از سفر برسد

چقدر دغدغه داری که روسفید شوی؟
به حد وسع برای فرج مفید شوی

چقدر بهر دفاعش قلم به دست شدی؟ 
چه روزها که فقط منفعت پرست شدی

چقدر از غمش افتادی به کم خوابی
زمان پیری‎ات آمد هنوز هم خوابی

به محضر او دیده‎ی تر آوردی؟
ادای منتظران را فقط درآوردی

بیا به کار بیائیم انحطاط بس است
عمل کنیم که بازی با لغات بس است

بیا که مونس شب‎های خلوتش باشیم
به جای ننگ شدن، باز زینتش باشیم

بیا که تا نفسی هست دم ز او بزنیم
به جای مردم دنیا به یار رو بزنیم

بیا که جز درش از هر دری جدا باشیم
کنار او همه راهی کربلا باشیم

خدا کند که بسوزیم و آه گریه کنیم
بخواند او همه تا قتلگاه گریه کنیم

بخواند از بدنی که به بوریا مانده
که داغ او به دل اهل روستا مانده

ای عاقبتِ کار به دست تو نگاهی
این عمر گذشت و نشدم آنکه تو خواهی

تا منتظر شدنم راه زیاد است
کو طاعت بی چون ز تو ای نور الهی

می‌خواستم ای آقا سپر جان تو باشم
ای وای که خود تیر جفایم به تو گاهی

هربار که تو گفته‌ای استغفراللّه
بخشید خدا از من بد عهد گناهی

چون روز قیام تو همین جمعه بیاید
من نیستم آماده نشانم بده راهی

پیوسته تو در حال دعا بر من محتاج
اما به دعای تو منم گاه به گاهی

اینجور که من مدعی عشق تو هستم
از تو خبری نیست به اعمال گواهی

تو منتظر لشگر مردان تنوری
من در پی حاجات کنم ناله و آهی

من یوسف خود را ته چاهی برهانم
برعکس تو درباره‌ی من چشم به راهی

ای یوسف زهرا به غم یوسف زینب
با روضه‌ی گودال رسان باز پناهی

با یوسف گودال بگو پیرهنت کو؟
ای بی‌کفن حضرت زهرا کفنت کو؟

زشت است ولی نگاه به نیکوسرشت میارزد 
آری به چشم دوست همین روی زشت میارزد

بر تو دهم سلام و ندارم توقعی اما
یک پاسخ سلام تو بر صد بهشت میارزد

بی ارزش است به جان تو اما همیشه می‎دانم
آنکه مرا برای تو نوکر نوشت میارزد

نامم ببر میان قنوتت کمی دعایم کن
شاید عوض شوم که خدا هر چه هشت میارزد

شاید سفیدرو شود باز هم سیه رویی
گاهی نظر به روی غلامان زشت میارزد

دنیا که جای بهره ز رخسار ماه دلبر نیست
عقباست که نظاره به محصول کشت میارزد

خود را به دست دوست سپردن مرام عشاق است
هرجا که او برد به سوی سرنوشت میارزد

یوسف میان چاه و منم سوی جمکران راهی
هر که ز درد چاهِ تو نامه نوشت میارزد

حالا که می‎نهم سرم را به روی خاک قبر
باری رها کنیم که سر روی خشت میارزد

ما ریزه خوار خوان حسینیم و با تو هم سفره
یک لقمه نان روضه به صدها خورشت میارزد

وقتی سر حسین شود میهمان یک راهب
این انتظار گوشه ی دیر و کنشت میارزد