دلت سیاه شده نور هل اتی کافی ست
ز خلق رانده شدی حجت خدا کافی ست

نیاز بنده ی عاشق به مال و زیور نیست
دلی که برغم مولاست مبتلا کافی ست

که گفته وصل دوای تمام درد منست؟
هر آنچه یار بخواهد همان مرا کافی ست

از آستان امامی که معدن خیر است
برای نوکر درمانده یک دعا کافی ست

بیا به خاطر قلب امام قول دهیم
اگر چه دیر شده اما دگر خطا کافی ست

برای هر که هوای دلش نفسگیر است
نفس کشیدن در مشهد الرضا کافی ست

حرم کجا و من روسیاه کجا؟ می دانم
همین که سوختم از هجر کربلا کافی ست

دوید زینب و با گریه گفت با قاتل
نزن عزیز مرا شمر بی حیا کافی ست

همه کفن بخرند و همه کفن بشوند
فقط برای حسین است بوریا کافی ست

 جهت سلامتی و تعجیل در فرج آقا امام زمان، شادی روح امام و شهدا و سلامتی رهبر عزیز صلوات

خدا نوشته مرا از ازل برای حسین
تمام دار و ندارم بُود فدای حسین

به گور هم بروم قبر من حسینیه است
که از زمان تولد شدم گدای حسین

به چاه معصیت افتادم و نجاتم داد
گرفت دست مرا هر زمان دعای حسین

دو چشم دارم و این چشم های ناقابل
خدا کند که بیفتد به زیر پای حسین

تمام پیرغلامان امیدشان این است
شوند شامل الطاف بچه های حسین

به فکر جنت و این چیزها نباید بود
کجاست جنت ما؟ مجلس عزای حسین

علاج درد من بی علاج یک چیز است
مرا فقط برسانید کربلای حسین

حسین گفتن ما هم حواله ی زهرا
رسید تا به حرم ناله و نوای حسین

جهت سلامتی و تعجیل در فرج آقا امام زمان، شادی روح امام و شهدا و سلامتی رهبر عزیز صلوات

تا دلم از کرده‎های خویش نادم می‎شود
بیشتر از پیش چشمم گریه لازم می‎شود

اشک بال پر زدن در وادی معراج‎هاست
گریه‎کن در روضه جبریل عوالم می‎شود

شمع باشی یا که پروانه چه فرقی می‎کند
سوخت هر کس که درونش عشق حاکم می‎شود

هر که سنگ طعنه‎های خلق را تاب آورد
حتم دارم شیشه هم باشد مقاوم می‎شود

گرچه هِی در می‎زنم کشکول من را پر نکن
دست سائل تا که خالی شد مزاحم می‎شود

این خرابت را بیا و لطف کن بیرون مکن
قول خواهد داد که یک روز سالم می‎شود

تا گناهی می‎کنم زهرا وساطت می‎کند
پشت مادر طفل بازیگوش قایم می‎شود

آه ای ماه هزار و چند ساله تو بگو
سهم ما تا کی سیاهی مداوم می‎شود؟

هر زمان ناحیه می‎خوانم تصور می‎کنم
روح من تا کربلایش با تو عازم می‎شود

گریه تنها در میان روضه‎ی جدّت حسین
اشک هر چه میدهی خرج مراسم می‎شود

لااقل این جسم عریان مانده را دفنش کنید
نامروت‎ها کسی اینقدر ظالم می‎شود؟

آن ردا و آن عبا و آن عمامه بس نبود؟
کهنه پیراهن مگر جزء غنایم می‎شود؟

جهت سلامتی و تعجیل در فرج آقا امام زمان، شادی روح امام و شهدا و سلامتی رهبر عزیز صلوات

می‎نشینیم سر کوی اباعبداللّه
به امید رخ نیکوی اباعبداللّه

از کریمی خودش بوده که ما هم شده‎ایم
همه‎ی عمر ثناگوی اباعبداللّه

صحن پیشانی ما بوی حسینیه گرفت
از گِل تربت خوشبوی اباعبداللّه

اهل معراج نشد هیچ رسولی الّا
با توسل به سر موی اباعبداللّه

نزد پیغمبر ما خوبتر از هر عملی‎ست
زدن بوسه به بازوی اباعبداللّه

دستگیر است اگر از همه‎ی خلق حسین
بوده چون فاطمه الگوی اباعبداللّه

رحمت واسعه‎اش جلوه و یاد حسن است
رفته بر خوی حسن خوی اباعبداللّه

نیست انصاف نگوییم از ایمان رباب
ذوب مولا شده بانوی اباعبداللّه

فاطمه در صف محشر به سویش خواهد رفت
هر که رفته قدمی سوی اباعبداللّه

مُحرم کعبه‎ی بی‌‎دلبر زینب نشویم
قبله‎ی ما فقط روی اباعبداللّه

زودتر خورد زمین خواهر مظلوم حسین
دید تا خم شده زانوی اباعبداللّه

جهت سلامتی و تعجیل در فرج آقا امام زمان، شادی روح امام و شهدا و سلامتی رهبر عزیز صلوات

خدا گواه که دل بی تو صد بلا دارد
بیا که محفل ما بوی کربلا دارد

کنار تو نفحات الحسین دلچسب است
تمام شهر از این نفخه‎ها جلا دارد

به یُمن توست که از دشت نینوا هر روز
ندای جدّ غریبت مرا صلا دارد

به لب اگر گل لبیک داعی اللّه است
دعای توست دلم نغمه‎ی ولا دارد

ز همنشینی تو دفع صد بلا بشود
خوش آن کسی که دلی چون تو مبتلا دارد

سخن ز راس بریده ز صوت قرآن است
همان که زمزمه در تشتی از طلا دارد

برای عمه‎ی مضطره‌‎ات بمیرم من
که عمه بیشتر از هر کس ابتلا دارد

میان آن همه غربت چو کوه اِستاده
چه نقشه‎هاست که با خطبه بر ملا دارد

چه قدرتی‎ست بنازم به بانوی عصمت
که از خطابه او پرچم اعتلا دارد

وجود پاک تو را ای که منتقم هستی
به هر کجاست خداوند بی‎بلا دارد

جهت سلامتی و تعجیل در فرج آقا امام زمان، شادی روح امام و شهدا و سلامتی رهبر عزیز صلوات

غربت نشینیم و هوای آشنا داریم
قلبی شکسته اشک‎هایی بی‎ریا داریم

زهرای مرضیه به ما قطعا نظر دارد
وقتی که از داغ حسین او عزا داریم

در این هیاهو مثل ما آسوده خاطر کیست؟
شکر خدا که خامس آل عبا داریم

از چشم‎های خیس راهی حرم هستیم
معراج رفتن بال می‎خواهد که ما داریم

چشمی که مَحرم شد به نامحرم نمی‎افتد
آلوده‎ایم اما دم هیئت حیا داریم

مشکی تن دیوارهای شهرمان کردیم
این ارث را ما از علی موسی الرّضا داریم

ماه مُحرم منزل معشوق نزدیک است
هر گوشه‎ای از شهرمان یک کربلا داریم

وقتی که پای ما روی فرش حسینیه است
احساسمان این است که در عرش جا داریم

ما کمتر از حدّ بضاعت گریه‎کن بودیم
بیش از نماز یومیه، اشک قضا داریم

ماه مُحرم دخل و خرج ما تفاوت کرد
هر شب میان سفره‎ها نان و غذا داریم

هرسال مردن پای روضه آرزوی ماست ‎
امسال هم این عشقبازی را بنا داریم

جهت سلامتی و تعجیل در فرج آقا امام زمان، شادی روح امام و شهدا و سلامتی رهبر عزیز صلوات

باز آمدم که یاری چشم تری کنم
بر گریه‎های صاحب عزا یاوری کنم

هم ناله با صدای نوای امام خویش
با آه و ناله یاری یک مادری کنم

وقتی که داد می‎زنی «یا جدّی الغریب»
می‎گریم و برای تو غم پروری کنم

یاد به خون نشستن او می‎کشد مرا
یاد جدا جدا شدن پیکری کنم

تا یاد درد عمه‎ی مضروبه می‎کنی
من شرم از اسیری یک خواهری کنم

دستی بکش به روی سر روضه‎خوان خویش
تا حق ادا به مجلس یک دختری کنم

صدها محرمم اگر آید کنار تو
شوری بده که وقت عزا محشری کنم

قلبی سلیم خواهم و عقلی سلیم تا
بر نفس خویش تا به ابد سروری کنم

دل را تو خود گره به سر زلف خود زدی
باید که من ز غیر تو دل را بری کنم

چاره نماند به دردسر سرگردانی‎ام
در را ه کربلایِ تو ترک سری کنم

جهت سلامتی و تعجیل در فرج آقا امام زمان، شادی روح امام و شهدا و سلامتی رهبر عزیز صلوات