عمری‎ست دم زده‎ام ز غمت دم به دم حسین
بوده است هر دمم حسن و بازدم حسین

مادر مرا میان حسینیه داده شیر
قد کرده‎ام علم، بغل این علم حسین

رویم سیاه بود و لباسم سیاه شد
مدیون توست یک دهه یک‎رنگی‎ام حسین

می‎آیم اربعین به نیابت ز دخترت
جان سه ساله‎ات ببرم تا حرم حسین

بعد از سجود خاک تو را بوسه می‎زنم
شد مُهر هم به حرمت تو محترم حسین

با دست خالی از در هیأت نمی‎روم
وقتی تو را دهیم به قاسم، قسم حسین

بسم ربّ الحسن از خیمه قمر می‎آید
کیست این ماه که حیدر به نظر می‎آید…

ادامه »

اگر چه از می لطفت سبو سبو بردم
همیشه از تو ندانسته آبرو بردم

اگر چه آب به نام تو پاک شد اما
ببخش نام تو را گاه بی وضو بردم

که گفته است پس از مرگ دست من خالی‎ست
که من به شوق تو در خاک آرزو بردم

لباس مشکی من بیرق عزای شماست
من این نشان را با خویش کو به کو بردم

غذای خانه‎ی من غذای حضرتی است
چقدر لقمه از این سفره در گلو بردم

به راحتی ز تو دل می‎برم چرا که من
از علاقه‎ی تو به نام حسین بو بردم

سیاه بود دلم اشک روضه پاکش کرد
چه خیرها که از این آبِ شستشو بردم

یتیم بود و پرسید هر که از پدرم
به افتخار فقط نام از عمو بردم

گر چه از دنیا فقط دو چشم تر دارم حسین
من ز ثروتمندها هم بیشتر دارم حسین

خانه بودم فاطمه آورد تا اینجا مرا
هر کجا مادر بفرماید گذر دارم حسین

روضه را جارو زدم قلب مرا جارو زدی
حال دیگر داشتم حال دگر دارم حسین

هر چه را دارم نگیری هر چه که دارم تویی
من به جز عشق شما چیزی مگر دارم حسین

بشنود هر کس که می‎خواهد ز تو دورم کند
مرگ بر من لحظه‎ای دست از تو بردارم حسین

تو ته گودال رفتی من شدم بالانشین
از تو دارم آبرویی هم اگر دارم حسین

پیش بابایم برایت گریه کردم زود گفت
نذر موی اکبرت هرچه پسر دارم حسین

آنقدر پای تو می‌سوزم خودت خاکم کنی
با همین بیچارگی خیلی هنر دارم حسین

کربلای تو مگر در هیئت و در روضه نیست
پس چرا انقدر من فکر سفر دارم حسین

چیزی از دستت نمی‎خواهم خجالت می‎کشم
آخر از انگشت و انگشتر خبر دارم حسین

دست بر دامان آن زن می‌شوم کز شوکتش
قرن‎ها افتاده هر مردی به پای عزتش

قدر اگر زهراست قدر فاطمه این دختر است
با خبر هرگز نباشد هیچ کس از قیمتش

با همان دستی که آتش را گرفت از خیمه‎ها
آبرو بخشیده ابراهیم را با ملتش

آستین پاره نه با خود ذوالفقار آورده است
کاخ استبداد را ویران کند با قدرتش

می‎نویسند عالمان از معجزات خطبه‎اش
می‎نشینند انبیا هر روز پای صحبتش

سوختن پای حسین از واجبات زینب است
او بلا را می‎خرد هر قدر باشد قیمتش

بین این بزم عزا هر کس حسینی می‎شود
مطمئنا بوده با امضای زینب دعوتش

چادرش را بر کمر می‎بندد و بالای تل
منتظر می‎ایستد پس کی بیاید نوبتش

سهم آبش را میان بچه‎ها تقسیم کرد
تشنه‎تر بود از همه حرفی نمی‎زد از عطش

بشنوید آیه های عظما را
از حرم نفحهٔ مسیحا را
قصهٔ عاشقیِ دلها را
شرحِ مجنون و شرحِ لیلا را
تا تماشا کنید غوغا را

ادامه »

بر درد تنهایی دچارم ای نگارم
پایان ندارد انتظارم ای نگارم

پائیزم و هجران امانم را بریده
برگرد ای باغ و بهارم ای نگارم

خواب مرا فکر وصال از من گرفته
هر شب به یادت بیقرارم ای نگارم

آواره‏‎ای بودم مرا نوکر نوشتی
نوکر شدن شد افتخارم ای نگارم

با تو که باشم قدر یک دنیا میارزم
منهای تو بی اعتبارم ای نگارم

این آبرو، این اشک‎ها، این مهر زهرا
من هر چه دارم از تو دارم ای نگارم

می‎ترسم از جان کندنم پیشم می‎آیی
در وقت سخت احتضارم ای نگارم؟

مثل همیشه آخر کارم خودم را
دست رقیه می‎سپارم ای نگارم

کنج خرابه ناله زد فخر دو عالم
بابا بیا امشب کنارم ای نگارم

دیگر نمی‎بینم سرت را روی نیزه
کم سو شده چشمان تارم ای نگارم

بر ما اسیران زمین خورده نظر کن
بالا نشین نی سوارم ای نگارم

در این خرابه حال دل من خراب شد
تو داغ دیدی و جگر من کباب شد

گفتم خدا مرا ببرد پیش تو پدر
گویا دعای خسته دلان مستجاب شد

دیدم که سنگ‎ها به سرت حمله‎ور شدند
در بین راه صحبت کسب سراب شد

شب‎های شهر شام بسی سرد بود و سخت
طوری که لرزش تن من بی حساب شد

با هر نسیم سوخت نوک پای کوچکم
این ناخن شکسته برایم عذاب شد

از بس که زجر بر تن من تازیانه زد
حتی برای درد من دل شلاقش آب شد

آنگونه مشت زد که عقیقش شکست و بعد
این استخوان گونه برایش رکاب شد

آن گونه که در عالم نام خدا بماند
نام حسین روی لب‎های ما بماند

از ابتدای دنیا تا انتهای دنیا
عشق حسین تنها در قلب ما بماند

ما نذر گریه داریم در روضه‎ی محرم
یا ربّ مباد حتی یک قطره جا بماند

دل کو به کو به هر دشت تا پا گذاشت برگشت
اما همیشه می‎خواست در کربلا بماند

این اربعین برات وصل است یا که هجران؟
سخت است دل میان خوف و رجا بماند

این عمر می‎شود طی آخر غروب تا کی؟
ما می‎رویم و تنها این روضه‎ها بماند

نوکر به سر هوای سلطان شدن ندارد
اینجا گدا همیشه باید گدا بماند

هر سی شب محرم «نوحوا علی الرقیه»
باید برای داغش دل در عزا بماند

آخر چه گویم از او ناگاه در هیاهو
لکنت گرفت با تو، اینکه چرا؟ بماند

چرا ای یار وقتی دردمندم یاد تو هستم
کجا وقت خوشی‎ها طالب دیدار تو هستم؟

شنیده‎ام در غم جدّ غریبت نوحه می‎خوانی
من آیا هیچ روزی شاهد فریاد تو هستم؟

می‎آیم بی خیال و می‎روم دنبال کار خود
غلامت نیستم من مستمع آزاد تو هستم

به وقت خنده‎هایم غافل از اشک تو آقایم
محبّی سرخوشم کی نوکر دلشاد تو هستم؟

تمام زندگی‎ام را تو تأمین می‎کنی اما
نمی‎فهمم تمام عمر من آباد تو هستم

عدالت را خودم در حق خود هم برنمی‎تابم
فقط در حرف من مشتاق عدل و داد تو هستم

ندارم اعتقاد کاملی مثل شما گرچه
خیال واهی‎ام این است که از اوتاد تو هستم

به گرد راه سلمان هم چو من نتوان رسید آقا
اگر مقداد عبد است کی من از عُباد تو هستم؟

فقط یک جا به چنگ آید دلت از دست من
وقتی که با گریه به شاه کربلا صیاد تو هستم

زیارت‎نامه می‎خوانم که هم درد شما باشم
گهی که روضه می‎آید یقینا یاد تو هستم

برایم برائت جویم از اعدائتان هر روز و هر ساعت
که صبح و شب به لعن دشمن شیاد تو هستم