باید از بندگیِ تو به خدایی برسیم
بعد از این حصر کشیدن به رهایی برسیم

بی طبیبانگی تو به خدا، ممکن نیست
بعد یک عمر دویدن به دوایی برسیم

بی خودی بود اگر سعی و تلاشی کردیم
بی نگاه تو محال است به جایی برسیم

مگر از جانب تو فیض عظیمی برسد
ما هم از دولت وصلت به نوایی برسیم

چشم ما را به قدومت متبرک کن تا
از غبار کف پایت به بهایی برسیم

انبیا پشت در خانه‎ی تو منتظرند
ما که هستیم دگر بهر گدایی برسیم

شاعری خوب بلد نیستم اما آخر
ادب این نیست که ما هم به عبایی برسیم

جهت سلامتی و تعجیل در فرج آقا امام زمان، شادی روح امام و شهدا و سلامتی رهبر عزیز صلوات

ادامه »

چشم من خشک است و چشم یار، گریان مانده است
ما پشیمان نیستیم و او پریشان مانده است

آنقدر از دست مردم غصّه خورد و غصّه خورد
رفته است از شهرها و در بیابان مانده است

جور ما را سال‎های سال دارد می‎کشد
این پدر عمری‎ست پشت ما یتیمان مانده است

زود بین خیمه‎اش جایی برای خود بگیر
نوح را دریاب تا کشتی به طوفان مانده است

وقت دلتنگی به سمت خیمه‎اش پرواز کن
بویی از پیراهن یوسف به کنعان مانده است

ای که دستت می‎رسد کاری بکن بهر فرج
عمر دارد می‎رود، کم وقت جبران مانده است

کاش ما را با خودش می‎برد تا صحن حسین
در دل ما حسرت یک دیدار جانان مانده است

تا تنور خانه‎ای هم مادرش را می‎کشد
ماه زیر خاک و خاکستر که پنهان مانده است

جهت سلامتی و تعجیل در فرج آقا امام زمان، شادی روح امام و شهدا و سلامتی رهبر عزیز صلوات

ادامه »

هر کسی رفت به دنبال تو، راهش وا شد
هر کسی بوسه به پای تو نَزَد، رسوا شد

آب محتاجِ لب توست نه تو محتاجش
لب خشکیده‎ی تو داغ دل دریا شد

پسر چهارم زهرایی، عبد الزهرا
بودنت مایه‎ی امید «بنی الزهرا» شد

جا روی چشمِ ترِ مهدی زهرا داری
آن عریضه که به دستان شما امضا شد

به خدا مثل تو در بین برادرها نیست
به خدا داشتنت حسرت خواهرها شد

اهل حاجت همه‎ی سال به کس رو نزنند
صبر کردند همه تا شب تاسوعا شد

تا قیامت جلوی هیچ کسی خم نشود
قد هر کس جلوی پرچم سبزت تا شد

من ندادم به سکینه قَسَمت، می‎ترسم
یک نفر دادرسم در حرمت غوغا شد

تو از اول حسنی بودی و دیدند همه
چقدر تیر بر این پیکر زخمت جا شد

ادامه »

همنشینی هست با تو، همدلی اما کم است
ای خوش آن دلداده‎ای که با تو مولی مَحرم است

همدلی با تو فقط در روضه‎ها منظور نیست
در تمام غصه‎ها با تو غلامت، همدم است

گاه مَحرم می‎شوم گاه نامَحرم، چرا؟
جسم‎ها پیش تو و دل‎ها گهی نامحرم است

غفلت از ماه مُحرّم کرده بعضی را تباه
با وجودی که همه دل‎های ما در ماتم است

عده‎ای هتاکی اهل مُحرّم می‎کنند
قدری از مظلومی تو قسمت اهل غم است

اهل فتنه خیمه‎ی جدّ تو را سوزانده‎اند
اهل کوفه نیز فکر انتقام از پرچم است

نام زیبای حسین اکسیر اعظم بود و هست
روضه‎های جدّ تو از جذبه‎های اعظم است

شور و احساس جوانان را برانگیزد حسین
مایه‎ی عقل سلیم این نوحه و شور و دم است

علم و دانش نیز محصولی ز هیأت‎های توست
نخبگان را مجلس تو تکیه‎گاهی محکم است

جمله‎ی خوبان مقیم سایه‎بان روضه‎اند
خیمه‎ی جدّ غریب تو پناه عالم است

جان فدای آن خیامی که پس از غارت شدن
تا قیام صبح محشر قبله‎گاه عالم است

با شهیدان با اسیران راه را طی می‎کنیم
پیرو راه ولایت را شهادت کم‎کم است

ادامه »

عمری‎ست دم زده‎ام ز غمت دم به دم حسین
بوده است هر دمم حسن و بازدم حسین

مادر مرا میان حسینیه داده شیر
قد کرده‎ام علم، بغل این علم حسین

رویم سیاه بود و لباسم سیاه شد
مدیون توست یک دهه یک‎رنگی‎ام حسین

می‎آیم اربعین به نیابت ز دخترت
جان سه ساله‎ات ببرم تا حرم حسین

بعد از سجود خاک تو را بوسه می‎زنم
شد مُهر هم به حرمت تو محترم حسین

با دست خالی از در هیأت نمی‎روم
وقتی تو را دهیم به قاسم، قسم حسین

بسم ربّ الحسن از خیمه قمر می‎آید
کیست این ماه که حیدر به نظر می‎آید…

ادامه »

دست بر دامان آن زن می‌شوم کز شوکتش
قرن‎ها افتاده هر مردی به پای عزتش

قدر اگر زهراست قدر فاطمه این دختر است
با خبر هرگز نباشد هیچ کس از قیمتش

با همان دستی که آتش را گرفت از خیمه‎ها
آبرو بخشیده ابراهیم را با ملتش

آستین پاره نه با خود ذوالفقار آورده است
کاخ استبداد را ویران کند با قدرتش

می‎نویسند عالمان از معجزات خطبه‎اش
می‎نشینند انبیا هر روز پای صحبتش

سوختن پای حسین از واجبات زینب است
او بلا را می‎خرد هر قدر باشد قیمتش

بین این بزم عزا هر کس حسینی می‎شود
مطمئنا بوده با امضای زینب دعوتش

چادرش را بر کمر می‎بندد و بالای تل
منتظر می‎ایستد پس کی بیاید نوبتش

سهم آبش را میان بچه‎ها تقسیم کرد
تشنه‎تر بود از همه حرفی نمی‎زد از عطش

بشنوید آیه های عظما را
از حرم نفحهٔ مسیحا را
قصهٔ عاشقیِ دلها را
شرحِ مجنون و شرحِ لیلا را
تا تماشا کنید غوغا را

ادامه »

بر اهل دنیا رو زدن ارزش ندارد
درخواست جز از ذوالمنن ارزش ندارد

عاشق نگاهش بر سکونتگاه عشق است
نزد اویس، اصلا «قَرَن» ارزش ندارد

ادامه »