آن گونه که در عالم نام خدا بماند
نام حسین روی لب‎های ما بماند

از ابتدای دنیا تا انتهای دنیا
عشق حسین تنها در قلب ما بماند

ما نذر گریه داریم در روضه‎ی محرم
یا ربّ مباد حتی یک قطره جا بماند

دل کو به کو به هر دشت تا پا گذاشت برگشت
اما همیشه می‎خواست در کربلا بماند

این اربعین برات وصل است یا که هجران؟
سخت است دل میان خوف و رجا بماند

این عمر می‎شود طی آخر غروب تا کی؟
ما می‎رویم و تنها این روضه‎ها بماند

نوکر به سر هوای سلطان شدن ندارد
اینجا گدا همیشه باید گدا بماند

هر سی شب محرم «نوحوا علی الرقیه»
باید برای داغش دل در عزا بماند

آخر چه گویم از او ناگاه در هیاهو
لکنت گرفت با تو، اینکه چرا؟ بماند

چرا ای یار وقتی دردمندم یاد تو هستم
کجا وقت خوشی‎ها طالب دیدار تو هستم؟

شنیده‎ام در غم جدّ غریبت نوحه می‎خوانی
من آیا هیچ روزی شاهد فریاد تو هستم؟

می‎آیم بی خیال و می‎روم دنبال کار خود
غلامت نیستم من مستمع آزاد تو هستم

به وقت خنده‎هایم غافل از اشک تو آقایم
محبّی سرخوشم کی نوکر دلشاد تو هستم؟

تمام زندگی‎ام را تو تأمین می‎کنی اما
نمی‎فهمم تمام عمر من آباد تو هستم

عدالت را خودم در حق خود هم برنمی‎تابم
فقط در حرف من مشتاق عدل و داد تو هستم

ندارم اعتقاد کاملی مثل شما گرچه
خیال واهی‎ام این است که از اوتاد تو هستم

به گرد راه سلمان هم چو من نتوان رسید آقا
اگر مقداد عبد است کی من از عُباد تو هستم؟

فقط یک جا به چنگ آید دلت از دست من
وقتی که با گریه به شاه کربلا صیاد تو هستم

زیارت‎نامه می‎خوانم که هم درد شما باشم
گهی که روضه می‎آید یقینا یاد تو هستم

برایم برائت جویم از اعدائتان هر روز و هر ساعت
که صبح و شب به لعن دشمن شیاد تو هستم