دوباره در حرم خود مرا کشید حسین
به احترام مُحرّم مرا خرید حسین

خبر دهید به عالم درِ کَرم وا شد
پناه هر چه گرفتار و ناامید حسین

زمان دست کشیدن بر این سیاهی‎ها
شبیه «جون» مرا کرده دل سپید حسین

گناهکار رسیدم ولی به رویم نزد
گمان کنم که مرا در گنه ندید حسین

همین که خواست گناهم مرا زمین بزند
شبیه یک پدر مهربان دوید حسین

میان خلوت خود هرکه حرف زد با او
تمام درددلش را بدان شنید حسین

برای اینکه نسوزند گریه کن‏‎هایش
به پیش مادر خود بین خون تپید حسین

برای یاری دین هر که یک قدم برداشت
ز اوج عرش به چشمان خویش دید حسین

دوباره گریه کنم با کشیدن مظلوم
غریب و تشنه بدون کفن، شهید، حسین

تمام سوز دل ما ز ناله‎ی زهراست
میان حنجر ما مادرش دمید، حسین

کنار زنگ شترها کنار آل حرم
صدای ناله ای از آسمان شنید حسین

به کودکی بغلش کرد و گفت پیغمبر
تو را چه کار به گودال با یزید، حسین

ای آبروی عشق بگردان دو عین را
تغییر ده قضا و قدر عالمین را

دنیا پر است از غم و درد و بلا و رنج
بازآ و پر کن از کرمت زیب و زین را

ای آفتاب عالم و آدم طلوع کن
روشن کن از جمال خودت مشرقین را

با صوت دلنواز بخوان از کنار بیت
«صمصام منتقم» و «انابن الحسین» را

زهرا کشید با حسنین انتظار تو
خشنود کن به جان علی زینبین را

حالا کنار خیمه تو خیمه می‎زنیم
با تو به پا کنیم چنین نشأتین را

آنقدر با تو گریه کنیم از غم حسین
تا جان دهیم تا دم خون حسین را

بازآ که با تلاوت آیات ذوالفقار
از بیخ برکنی شجر نحستین را

هم انتقام کوچه و گودال را بگیر
هم زنده ساز خیبر و بدر و حنین را

ایران سوی حجاز چو لشگرکشی کند
با پرچم تو قتح کند مغربین را

با دولت کریمه‎ی تو چون دهد وصال
آباد می‎کنیم همه‎ی عالمین را

شکر خدا که باز عزادارتان شدیم
یعنی دوباره گرمی بازارتان شدیم

پرچم زدیم، تکیه زدیم، و علم زدیم
شکر خدا که کارگر کارتان شدیم

این ماه بار عام غذاهای حضرتی‎ست
مثل همیشه نان‎خور دربارتان شدیم

از دولت حسین و ز الطاف روضه‎ها
اینکه دوباره لایق دیدارتان شدیم

باید چگونه شکر کنیم این مقام را
با گریه‎های هر شبمان یارتان شدیم

«والشمر جالس» نفس مادرت گرفت
ما را ببخش باعث آزارتان شدیم

آنکه در عالم ذر روزی ما را غم داد
غم و شادی جهان را به خدا توأم داد

آی مردم همه دعوت به محرم شده‎اید
بار عامی ست که ارباب به این عالم داد

اول ماه حسین است خدایا شکرت
باز امسال محلی به منِ بد هم داد

هر کسی را به طریقی سوی کشتی آورد
به کسی دیگ غذا داد و به کس پرچم داد

مشتری ذات خدا بود، فروشنده حسین
جمع ما را به خدا داد، ولی دَرهم داد

ما خودیهای حسینیم نشانش این است
که به ما آب فرات و به همه زمزم داد

به خدا ما که ندیدیم بگوید احدی
حاجتم را ز حسین خواستم اما کم داد

صد برابر ز خود فاطمه پس می گیرد
آنکه در بزم عزا آمد و یک درهم داد

از حسن اذن گرفتم که حسینی شده‎ام
از بقیع آمدم و کرب و بلا را هم داد

یا ربّ این مرد چه مردی‎ست نمی‎فهمم من
که به دشمن ته گودال بلا خاتم داد