آماده‎ایم تا تو بیایی وفا کنیم
از هر تعلّقی همه خود را رها کنیم

ما پای کار عشق شما ایستاده‎ایم
تنها نه اینکه بهر ظهورت دعا کنیم

باری نبسته‎ایم برای رفاه خویش
پس حاضریم هستیِ خود را فدا کنیم

آواره بودنِ تو خجالت دهد به ما
شرم از نگاه حضرت خیر النساء کنیم

والله ما به هجر تو راضی نگشته‏‎ایم
در راه وصل بر شهدا اقتدا کنیم

میدان بده که روز عمل را نشان دهیم
رخصت بده ببین که برایت چه ها کنیم

کافی‎ست یک اشاره کنی امر، امر توست
لبیک‎گـو ز امر تو غوغا به پا کنیم

اهل شعار و اهل مماشات نیستیم
چون امتحان کنی نه فقط ادعا کنیم

تا ادعای یاری تو بر زبان ماست
باید همیشه وقت معاصی حیا کنیم

هر جا که غفلتی‎ست پناهنده بر توایم
تا در معیت تو خدا را رضا کنیم

شاید تو خواستی ببری کربلایمان
یا اربعین کنار تو آقا صفا کنیم

از یادمان نرفته که گفتی به ناحیه
صبح و مساء ز غربت جدّم نوا کنیم

از یاد رفتنی ست مگر گریه بر حسین
دل را چنان تو روضه صبح و مساء کنیم

جهت سلامتی و تعجیل در فرج امام زمان، شادی روح امام و شهدا و سلامتی رهبر عزیز صلوات

غم مخور ای شیعه مولای محبان می‎رسد
دلبرت یک صبح جمعه با شهیدان می‎رسد

می‎خورم سوگند بر این استخوان‎های شهید
روز رجعت، فرصتِ تجدید پیمان می‎رسد

«یالثارات الحسینش» می‌‎رسد هر دم به گوش
حضرت صاحب زمان با خیل یاران می‎رسد

با «أناابن الفاطمه» با پرچم سرخ حسین
از کنار بیت حق تکبیرگویان می‎رسد

می‎شود او روضه‎خوان، ما گریه‎کن، ما سینه‎زن
ناله‎اش با ذکر یا مظلومِ عطشان می‎رسد

مصحفش یک دست باشد دست دیگر ذوالفقار
«إنتقم یا منتقم» از عرش سبحان می‎رسد

این بلای خشکسالی می‎شود با او بهار
از زمین و آسمان روزی فراوان می‎رسد

دست‎های پشت پرده می‎شود بر ما عیان
شام پیران می‎رود روز جوانان می‎رسد

هر چه بوی اربعین نزدیک‎تر گردد به ما
از نجف تا کربلا آن جانِ جانان می‎رسد

از سوی هر هیأت و هر نوکر و هر دسته‎ای
هم نوا با فاطمه ذکر «حسین جان» می‎رسد

جهت سلامتی و تعجیل در فرج امام زمان، شادی روح امام و شهدا و سلامتی رهبر عزیز صلوات

هر کسی رفت به دنبال تو، راهش وا شد
هر کسی بوسه به پای تو نَزَد، رسوا شد

آب محتاجِ لب توست نه تو محتاجش
لب خشکیده‎ی تو داغ دل دریا شد

پسر چهارم زهرایی، عبد الزهرا
بودنت مایه‎ی امید «بنی الزهرا» شد

جا روی چشمِ ترِ مهدی زهرا داری
آن عریضه که به دستان شما امضا شد

به خدا مثل تو در بین برادرها نیست
به خدا داشتنت حسرت خواهرها شد

اهل حاجت همه‎ی سال به کس رو نزنند
صبر کردند همه تا شب تاسوعا شد

تا قیامت جلوی هیچ کسی خم نشود
قد هر کس جلوی پرچم سبزت تا شد

من ندادم به سکینه قَسَمت، می‎ترسم
یک نفر دادرسم در حرمت غوغا شد

تو از اول حسنی بودی و دیدند همه
چقدر تیر بر این پیکر زخمت جا شد

ادامه »

غافلم، باز خبردارم کن
یوسف فاطمه بیدارم کن

بار سنگین گناه آوردم
از سر لطف سبکبارم کن

ای طبیبی که پی بیماری
نظری بر دل بیمارم کن

آمدم توبه کنم پاک شوم
مهربان، خالی ز اغیارم کن

کمکم کن نروم سوی گناه
با کتک هم شده وادارم کن

بین عشاق حسین بن علی
بی‎بهایم تو بهادارم کن

آمدم بین عزا جان بدهم
کشته‎ی قافله سالارم کن

وسط گریه میان روضه
لحظه‎ای لایق دیدارم کن

سایه ی لطف تو کاش از سر ما کم نشود
اشک ما خرج به جز ماه محرم نشود

زهد بسیار بدون تو برایم هیچ است
طی این مرحله بی اشک دمادم نشود

مدعی تا سگ کوی نگردد بی شک
تا ثریا برود باز هم آدم نشود

اشک کالای گرانی ست به هر کس ندهند
هر زمینی به خدا صاحب زمزم نشود

اشک من روزی یک سال مرا با خود داشت
روزی هیچکس اینگونه فراهم نشود

هر چه دلسرد از این وضع گرانی باشیم
چیزی از گرمی این بزم عزا کم نشود

شده از نان شب خانه ی خود هم بزنیم
مانعی سد عزادار تو یک دم نشود

بانی سفره ی ما فاطمه زهرا بود
هر قدر حیله به افتادن پرچم، نشود

من فقط آمده ام در غم تو گریه کنم
هیچ کاری به عزای تو مقدم نشود

ذکر تو مستی ما در وسط هئیت بود
لذتی بیشتر از گفتن این دم نشود

راه ما راه حسین ابن علی خواهد بود
سر ما پیش یزیدان زمان خم نشود

التیام جگر سوخته ی تو اشک است
حیف بر ماتم اولاد تو مرهم نشود

کانال تلگرام رسمى حاج منصور ارضی
@hajmansourarzi

نوجوان روضه‎هایت پیر شد آقا بیا
شرک دنیا را گرفته دیر شد آقا بیا

دیر شد آقا بیا تا دشت دل گلشن شود
تا جهان تیره از مِهر رخت روشن شود

قرن‎ها ما ندبه‎خوان ذکر «أین الطّالبیم»
بی تو آقا شاه هم باشیم اگر، بی‎صاحبیم

إنتقم یا منتقم از خون جدّ اطهرت
تا بلرزد دشمنت با ذکر حیدر حیدرت

ذوالفقار مرتضی را برکش آقا از نیام
تا بگیری عاقبت از آن دو قاتل انتقام

حرمله از لشکر کفار می‎بارد هنوز
وز ربابه ناله‎های زار می‎خواند هنوز

اربعین، کرب و بلا هر سال می‎خواند تو را
عمه جانت گوشه‎ی گودال می‎خواند تو را

قبل از شروع خلقت تابیده آفتابش
لب تشنه‎ای که عمری‎ست دلها شده کبابش

گفتیم السلام و فورا علیکم آمد
جانم به این سلام و جانم به این جوابش

تکلیف را ادا کرد با «نفس مطمئنه»
پس می‎کند خداوند با «إرجعی» خطابش

هرکس که عمر خود را خرج حسین کرده
یوم الحساب پاک است پیش خدا حسابش

حرف امام خیر است حتی زمان نفرین
حُر، دُرّ کربلا شد تنها به یک عتابش

راه هزار ساله طی می‎شود به آنی
از برکت حسین و کشتی پر شتابش

در پای حکم قتلش مُهر شُرِیح قاضی‎ست
دین‎بازها بریدند سر را پی سوارش

میراثِ کربلایش شد، زنده با خمینی
در خونِ مردمِ ما جوشید انقلابش

یک چله است نهضت، در عزت و شکوه است
با دشمنش بگوئید آشفته است خوابش

تکرار حرف دشمن از دوستان چرا پس؟
ای دوستان نریزید آبی به آسیابش

بعد از سیاهی شب وقت طلوع فجر است
خائن به زودی زود پس می‎رود نقابش

شد سفره‎های هیئت رنگین‎تر از گذشته
بر ما اثر ندارد بازار و التهابش

مردم اگر صبورند تنها به عشق آقاست
ما عهد اگر که بستیم، هستیم پا رکابش

تا شام رفت و سر داد با خون خود چه ها کرد
پس آفرین به محسن با حُسن انتخابش

کم از حرم ندارد این روضه‎ی مُحرّم
ما در حرم نشستیم در محضر جنابش

یا ربّ چه بود حکمت کز داغ این مصیبت
ارباب رفت گودال آواره شد ربابش

ما تا خُدا خُداست ، گدايان اين دريم
زيرا كه بي تو راه به جايي نمي بريم

از درك فيض سجده ي بر تُربت عاجزند
آنان كه گفته اند كه ما خاك بر سريم

اشكِ عزاي توست همان مايه ي حيات
عين جهالت است از اين آب بگذریم

ما را مجال دوستي ات نيست بيش از اين
جايي كه پيش جُوْنِ تو از هيچ كمتريم

ما را به ادّعاي وفا داشتن چكار !!!
ما با هزار مرتبــه اِرفـاق ، نوكريم

“اندازه ي تمام نفسهاي خسته ات”
نه ، بلكه زير دِيْـنِ تو صدهـا برابريم

نزديك مغربِ همه ي روزهايمان
گريان براي آن تن در خون شناوريم

هم زخم خورده از غم نيزه شكسته ها
هم داغدار روضه ي مكشوف حنجريم

ما اهل غيرتيم و ادب حُكم مي كند
از غارت خيام ، كلامي نياوريم

کانال تلگرام رسمى حاج منصور ارضی
@hajmansourarzi

همنشینی هست با تو، همدلی اما کم است
ای خوش آن دلداده‎ای که با تو مولی مَحرم است

همدلی با تو فقط در روضه‎ها منظور نیست
در تمام غصه‎ها با تو غلامت، همدم است

گاه مَحرم می‎شوم گاه نامَحرم، چرا؟
جسم‎ها پیش تو و دل‎ها گهی نامحرم است

غفلت از ماه مُحرّم کرده بعضی را تباه
با وجودی که همه دل‎های ما در ماتم است

عده‎ای هتاکی اهل مُحرّم می‎کنند
قدری از مظلومی تو قسمت اهل غم است

اهل فتنه خیمه‎ی جدّ تو را سوزانده‎اند
اهل کوفه نیز فکر انتقام از پرچم است

نام زیبای حسین اکسیر اعظم بود و هست
روضه‎های جدّ تو از جذبه‎های اعظم است

شور و احساس جوانان را برانگیزد حسین
مایه‎ی عقل سلیم این نوحه و شور و دم است

علم و دانش نیز محصولی ز هیأت‎های توست
نخبگان را مجلس تو تکیه‎گاهی محکم است

جمله‎ی خوبان مقیم سایه‎بان روضه‎اند
خیمه‎ی جدّ غریب تو پناه عالم است

جان فدای آن خیامی که پس از غارت شدن
تا قیام صبح محشر قبله‎گاه عالم است

با شهیدان با اسیران راه را طی می‎کنیم
پیرو راه ولایت را شهادت کم‎کم است

ادامه »

عمری‎ست دم زده‎ام ز غمت دم به دم حسین
بوده است هر دمم حسن و بازدم حسین

مادر مرا میان حسینیه داده شیر
قد کرده‎ام علم، بغل این علم حسین

رویم سیاه بود و لباسم سیاه شد
مدیون توست یک دهه یک‎رنگی‎ام حسین

می‎آیم اربعین به نیابت ز دخترت
جان سه ساله‎ات ببرم تا حرم حسین

بعد از سجود خاک تو را بوسه می‎زنم
شد مُهر هم به حرمت تو محترم حسین

با دست خالی از در هیأت نمی‎روم
وقتی تو را دهیم به قاسم، قسم حسین

بسم ربّ الحسن از خیمه قمر می‎آید
کیست این ماه که حیدر به نظر می‎آید…

ادامه »

اگر چه از می لطفت سبو سبو بردم
همیشه از تو ندانسته آبرو بردم

اگر چه آب به نام تو پاک شد اما
ببخش نام تو را گاه بی وضو بردم

که گفته است پس از مرگ دست من خالی‎ست
که من به شوق تو در خاک آرزو بردم

لباس مشکی من بیرق عزای شماست
من این نشان را با خویش کو به کو بردم

غذای خانه‎ی من غذای حضرتی است
چقدر لقمه از این سفره در گلو بردم

به راحتی ز تو دل می‎برم چرا که من
از علاقه‎ی تو به نام حسین بو بردم

سیاه بود دلم اشک روضه پاکش کرد
چه خیرها که از این آبِ شستشو بردم

یتیم بود و پرسید هر که از پدرم
به افتخار فقط نام از عمو بردم

گر چه از دنیا فقط دو چشم تر دارم حسین
من ز ثروتمندها هم بیشتر دارم حسین

خانه بودم فاطمه آورد تا اینجا مرا
هر کجا مادر بفرماید گذر دارم حسین

روضه را جارو زدم قلب مرا جارو زدی
حال دیگر داشتم حال دگر دارم حسین

هر چه را دارم نگیری هر چه که دارم تویی
من به جز عشق شما چیزی مگر دارم حسین

بشنود هر کس که می‎خواهد ز تو دورم کند
مرگ بر من لحظه‎ای دست از تو بردارم حسین

تو ته گودال رفتی من شدم بالانشین
از تو دارم آبرویی هم اگر دارم حسین

پیش بابایم برایت گریه کردم زود گفت
نذر موی اکبرت هرچه پسر دارم حسین

آنقدر پای تو می‌سوزم خودت خاکم کنی
با همین بیچارگی خیلی هنر دارم حسین

کربلای تو مگر در هیئت و در روضه نیست
پس چرا انقدر من فکر سفر دارم حسین

چیزی از دستت نمی‎خواهم خجالت می‎کشم
آخر از انگشت و انگشتر خبر دارم حسین

جان حیدر، جان زینب، جان زهرا العجل
نذر تو تن‎های ما ای مرد تنها العجل

درد ما را نیست درمان نیست پایان، الغیاث
خستگان را نیست ملجأ نیست مأوا العجل

وعده‎ی روز مبادای خدا هستی ببین
آمده صدبار آن روز مبادا العجل

من همان ابن السّبیلم که به شوق دیدنت
هر سه شنبه می‎گذارم سر به صحرا العجل

معنی چشم انتظاری را نفهمیدم ولی
جان مادرهای مفقودالاثرها العجل

مادرت پشت در خانه صدا می‎زد بیا
عمه جانت در میان شعله گفتا العجل

از گلوی جدّت آقا خون کماکان جاری است
تا بگیری انتقام کربلا را العجل

زینب شده ام چون گوهری فاضله دارم
از سیرت زهرا و علی شاکله دارم

ادامه »

دست بر دامان آن زن می‌شوم کز شوکتش
قرن‎ها افتاده هر مردی به پای عزتش

قدر اگر زهراست قدر فاطمه این دختر است
با خبر هرگز نباشد هیچ کس از قیمتش

با همان دستی که آتش را گرفت از خیمه‎ها
آبرو بخشیده ابراهیم را با ملتش

آستین پاره نه با خود ذوالفقار آورده است
کاخ استبداد را ویران کند با قدرتش

می‎نویسند عالمان از معجزات خطبه‎اش
می‎نشینند انبیا هر روز پای صحبتش

سوختن پای حسین از واجبات زینب است
او بلا را می‎خرد هر قدر باشد قیمتش

بین این بزم عزا هر کس حسینی می‎شود
مطمئنا بوده با امضای زینب دعوتش

چادرش را بر کمر می‎بندد و بالای تل
منتظر می‎ایستد پس کی بیاید نوبتش

سهم آبش را میان بچه‎ها تقسیم کرد
تشنه‎تر بود از همه حرفی نمی‎زد از عطش

بشنوید آیه های عظما را
از حرم نفحهٔ مسیحا را
قصهٔ عاشقیِ دلها را
شرحِ مجنون و شرحِ لیلا را
تا تماشا کنید غوغا را

ادامه »

بر درد تنهایی دچارم ای نگارم
پایان ندارد انتظارم ای نگارم

پائیزم و هجران امانم را بریده
برگرد ای باغ و بهارم ای نگارم

خواب مرا فکر وصال از من گرفته
هر شب به یادت بیقرارم ای نگارم

آواره‏‎ای بودم مرا نوکر نوشتی
نوکر شدن شد افتخارم ای نگارم

با تو که باشم قدر یک دنیا میارزم
منهای تو بی اعتبارم ای نگارم

این آبرو، این اشک‎ها، این مهر زهرا
من هر چه دارم از تو دارم ای نگارم

می‎ترسم از جان کندنم پیشم می‎آیی
در وقت سخت احتضارم ای نگارم؟

مثل همیشه آخر کارم خودم را
دست رقیه می‎سپارم ای نگارم

کنج خرابه ناله زد فخر دو عالم
بابا بیا امشب کنارم ای نگارم

دیگر نمی‎بینم سرت را روی نیزه
کم سو شده چشمان تارم ای نگارم

بر ما اسیران زمین خورده نظر کن
بالا نشین نی سوارم ای نگارم

در این خرابه حال دل من خراب شد
تو داغ دیدی و جگر من کباب شد

گفتم خدا مرا ببرد پیش تو پدر
گویا دعای خسته دلان مستجاب شد

دیدم که سنگ‎ها به سرت حمله‎ور شدند
در بین راه صحبت کسب سراب شد

شب‎های شهر شام بسی سرد بود و سخت
طوری که لرزش تن من بی حساب شد

با هر نسیم سوخت نوک پای کوچکم
این ناخن شکسته برایم عذاب شد

از بس که زجر بر تن من تازیانه زد
حتی برای درد من دل شلاقش آب شد

آنگونه مشت زد که عقیقش شکست و بعد
این استخوان گونه برایش رکاب شد

آن گونه که در عالم نام خدا بماند
نام حسین روی لب‎های ما بماند

از ابتدای دنیا تا انتهای دنیا
عشق حسین تنها در قلب ما بماند

ما نذر گریه داریم در روضه‎ی محرم
یا ربّ مباد حتی یک قطره جا بماند

دل کو به کو به هر دشت تا پا گذاشت برگشت
اما همیشه می‎خواست در کربلا بماند

این اربعین برات وصل است یا که هجران؟
سخت است دل میان خوف و رجا بماند

این عمر می‎شود طی آخر غروب تا کی؟
ما می‎رویم و تنها این روضه‎ها بماند

نوکر به سر هوای سلطان شدن ندارد
اینجا گدا همیشه باید گدا بماند

هر سی شب محرم «نوحوا علی الرقیه»
باید برای داغش دل در عزا بماند

آخر چه گویم از او ناگاه در هیاهو
لکنت گرفت با تو، اینکه چرا؟ بماند

چرا ای یار وقتی دردمندم یاد تو هستم
کجا وقت خوشی‎ها طالب دیدار تو هستم؟

شنیده‎ام در غم جدّ غریبت نوحه می‎خوانی
من آیا هیچ روزی شاهد فریاد تو هستم؟

می‎آیم بی خیال و می‎روم دنبال کار خود
غلامت نیستم من مستمع آزاد تو هستم

به وقت خنده‎هایم غافل از اشک تو آقایم
محبّی سرخوشم کی نوکر دلشاد تو هستم؟

تمام زندگی‎ام را تو تأمین می‎کنی اما
نمی‎فهمم تمام عمر من آباد تو هستم

عدالت را خودم در حق خود هم برنمی‎تابم
فقط در حرف من مشتاق عدل و داد تو هستم

ندارم اعتقاد کاملی مثل شما گرچه
خیال واهی‎ام این است که از اوتاد تو هستم

به گرد راه سلمان هم چو من نتوان رسید آقا
اگر مقداد عبد است کی من از عُباد تو هستم؟

فقط یک جا به چنگ آید دلت از دست من
وقتی که با گریه به شاه کربلا صیاد تو هستم

زیارت‎نامه می‎خوانم که هم درد شما باشم
گهی که روضه می‎آید یقینا یاد تو هستم

برایم برائت جویم از اعدائتان هر روز و هر ساعت
که صبح و شب به لعن دشمن شیاد تو هستم

دوباره در حرم خود مرا کشید حسین
به احترام مُحرّم مرا خرید حسین

خبر دهید به عالم درِ کَرم وا شد
پناه هر چه گرفتار و ناامید حسین

زمان دست کشیدن بر این سیاهی‎ها
شبیه «جون» مرا کرده دل سپید حسین

گناهکار رسیدم ولی به رویم نزد
گمان کنم که مرا در گنه ندید حسین

همین که خواست گناهم مرا زمین بزند
شبیه یک پدر مهربان دوید حسین

میان خلوت خود هرکه حرف زد با او
تمام درددلش را بدان شنید حسین

برای اینکه نسوزند گریه کن‏‎هایش
به پیش مادر خود بین خون تپید حسین

برای یاری دین هر که یک قدم برداشت
ز اوج عرش به چشمان خویش دید حسین

دوباره گریه کنم با کشیدن مظلوم
غریب و تشنه بدون کفن، شهید، حسین

تمام سوز دل ما ز ناله‎ی زهراست
میان حنجر ما مادرش دمید، حسین

کنار زنگ شترها کنار آل حرم
صدای ناله ای از آسمان شنید حسین

به کودکی بغلش کرد و گفت پیغمبر
تو را چه کار به گودال با یزید، حسین

ای آبروی عشق بگردان دو عین را
تغییر ده قضا و قدر عالمین را

دنیا پر است از غم و درد و بلا و رنج
بازآ و پر کن از کرمت زیب و زین را

ای آفتاب عالم و آدم طلوع کن
روشن کن از جمال خودت مشرقین را

با صوت دلنواز بخوان از کنار بیت
«صمصام منتقم» و «انابن الحسین» را

زهرا کشید با حسنین انتظار تو
خشنود کن به جان علی زینبین را

حالا کنار خیمه تو خیمه می‎زنیم
با تو به پا کنیم چنین نشأتین را

آنقدر با تو گریه کنیم از غم حسین
تا جان دهیم تا دم خون حسین را

بازآ که با تلاوت آیات ذوالفقار
از بیخ برکنی شجر نحستین را

هم انتقام کوچه و گودال را بگیر
هم زنده ساز خیبر و بدر و حنین را

ایران سوی حجاز چو لشگرکشی کند
با پرچم تو قتح کند مغربین را

با دولت کریمه‎ی تو چون دهد وصال
آباد می‎کنیم همه‎ی عالمین را

شکر خدا که باز عزادارتان شدیم
یعنی دوباره گرمی بازارتان شدیم

پرچم زدیم، تکیه زدیم، و علم زدیم
شکر خدا که کارگر کارتان شدیم

این ماه بار عام غذاهای حضرتی‎ست
مثل همیشه نان‎خور دربارتان شدیم

از دولت حسین و ز الطاف روضه‎ها
اینکه دوباره لایق دیدارتان شدیم

باید چگونه شکر کنیم این مقام را
با گریه‎های هر شبمان یارتان شدیم

«والشمر جالس» نفس مادرت گرفت
ما را ببخش باعث آزارتان شدیم

آنکه در عالم ذر روزی ما را غم داد
غم و شادی جهان را به خدا توأم داد

آی مردم همه دعوت به محرم شده‎اید
بار عامی ست که ارباب به این عالم داد

اول ماه حسین است خدایا شکرت
باز امسال محلی به منِ بد هم داد

هر کسی را به طریقی سوی کشتی آورد
به کسی دیگ غذا داد و به کس پرچم داد

مشتری ذات خدا بود، فروشنده حسین
جمع ما را به خدا داد، ولی دَرهم داد

ما خودیهای حسینیم نشانش این است
که به ما آب فرات و به همه زمزم داد

به خدا ما که ندیدیم بگوید احدی
حاجتم را ز حسین خواستم اما کم داد

صد برابر ز خود فاطمه پس می گیرد
آنکه در بزم عزا آمد و یک درهم داد

از حسن اذن گرفتم که حسینی شده‎ام
از بقیع آمدم و کرب و بلا را هم داد

یا ربّ این مرد چه مردی‎ست نمی‎فهمم من
که به دشمن ته گودال بلا خاتم داد

عاقلان دانند ما را لطفی از مولا بس است
تا قیامت یک نظر از سوی تو ما را بس است

برترین عقلانیت، دیوانگی در کوی توست
یک سخن در گوشِ جان از کل این دنیا بس است

عاشقان را عقل، از عشق تو فرمان می‎برد
نکته‎ای از معرفت در عمق جان ما بس است

گر دعای تو نباشد صید دشمن می‎شویم
آری از خیل دعاگویان گل زهرا بس است

روز و شب تو فکر مایی ما به فکرت نیستیم
خود همین یک لطف تو در حق ما آقا بس است

دست در دست تو بگذاریم گر در هر غدیر
تا به سال بعد شد عمری اگر بر ما بس است

نقطه‎ی عطف همه دل‎ها، دل پاک شماست
در میان این همه، یک دل شود احیا بس است

دشمن ما هست ناراضی چه بهتر تا ابد
قلب صاف تو شود راضی ز فعل ما بس است

از تو این آرامش و این امنیت بر ما رسید
خوش به دنیا نیستیم آسایش عقبا بس است

هر کسی بار سفر بندد به سویی می‎رود
با تو اما اربعینی کربلا جانا بس است

حرف آخر را تو اول بار یادم داده‎ای
از تمام ماه و سال ایام عاشورا بس است

می‎رود با قافله سالار زینب تا کجا؟
تا ته گودال خونم نذر آن آقا بس است

جهت سلامتی و تعجیل در فرج امام زمان، شادی روح امام و شهدا و سلامتی رهبر عزیز صلوات

وقتی از یار جدایی، بلا می‎آید
مرگ فورا به سراغ دل ما می‎آید

نیمه شب حالِ دلم، حال خوشی بود، که نیست
تا گناه است مگر حال بکا می‎آید

ادامه »