شرمنده‎ام، شرمنده از شب‎های هجرانی
حق می‎دهم من را دگر از خود نمی‎دانی

فکر تو کم بودم، تو خیلی فکر من بودی
خیرت رسیده به گدا پیدا و پنهانی

موی سپید نوکرانت هم نمایان شد
پس کی به پایان می‎رسد این راه طولانی

شهری که جای تو نباشد جای باران نیست
تو نیستی در شهر ما و نیست بارانی

امروز و فردا کردنم برد آبرویم را
دیگر نمانده وقت توبه، وقت جبرانی

هرقدر می‎خواهی بزن حرفی ندارم من
اما فقط قولی بده، رو برنگردانی

در را به روی میهمان بستیم و خندیدیم
آه ای مسلمانان چه شد رسم مسلمانی

ای کربلایی زیر قبّه یاد کن ما را
محتاج محتاجیم، مائیم و پریشانی

شیخ الائمه کوچه به کوچه بر زمین افتاد
یاد زمین افتادنش امروز گریانیم

به سوی یار از ندارها سلام می‎رسد
خوشیم این سلام‎ها به آن امام می‎رسد

شدیم بی نصیب از نظاره‎ی رُخش ولی
نگاه لطف او به ما علی الدوام می‎رسد

عطای یار و منع بخشش از یکست باطنا
صلاح ماست هر دوتاش هر کدام می‎رسد

بریده می‎شود نخ توسل اهالی‎اش
به پای سفره‎ای که لقمه ی حرام می‎رسد

از این طرف گناه ما فقط به سوی او رسید
از آن طرف همیشه لطف و احترام می‎رسد

همین که بر دعا دو دست خود بلند می‎کند
به قلب ما همین دقیقه التیام می‎رسد

دل شکسته از غریبی عقیله صبر کن
می‎آید آن امام و و قت انتقام می‎رسد

حضور دارد و ما فکر غیبتش هستیم
غریب مانده و غافل ز غربتش هستیم

سراغ از او نگرفتیم، او سراغ گرفت
گله نکرده ز ما گرچه رعیتش هستیم

به جای کار برایش همش طلبکاریم
نه نوکریم نه در فکر خدمتش هستیم

چقدر همت ما بوده مَحرمش باشیم؟
چقدر مونس شب‎های خلوتش هستیم؟

همیشه، همه جا او هوای ما را داشت
همیشه و همه جا زیر منتش هستیم

قرار بود بسوزیم ما ولی نگذاشت
خدا گواه‎ست اسیر رفاقتش هستیم

خدا کند که به ما کربلا افاضه کند
که سال‎های زیادی به حسرتش هستیم

چه کربلاست که عالم به هوش می‎آید
چه کربلاست که فکر زیارتش هستیم

چقدر کار این بزرگ‎زاده سخت می‎شود
در آن زمان که کاروان به ازدحام می‎رسد