سلام زائر این کوچه‎ها را بیا بپذیر
به صد امید به تو رو زدم مرا بپذیر

خدا حواله‎ی من را به جمکران داده
مسافر آمده آقا تو را به خدا بپذیر

نیازمند تو هستم، ردم نکن آقا
نگاه کن به در خانه‎ات گدا بپذیر

به ناله‎ی «أرنی الطلعة الرشیدة» من
که التماس مرا موقع دعا بپذیر

مولا ببخش هر غلطی کرده‎ام نفهمیدم
ببین که نوکرت افتاده بینوا بپذیر

نشسته‎ام به امیدی که پاخور تو شوم
دم عبور سرم را به زیر پا بپذیر

اگر چه دور شدم ز حرم، گدایت را
برای خدمت زوار کربلا بپذیر

تو را به سفره‎ی باز فقیرهای عراق
فقیر اگر که رسیده به این سرا بپذیر

انگار نه انگار که آقا تک و تنهاست
انگار نه انگار که او منتظر ماست

در خیمه نشسته که بیاییم به سویش
اما دلِ آواره‎ی ما در پی دنیاست

چشم من و تو لایق دیدار رخش نیست
کوریم و گرنه پسر فاطمه پیداست

از توصیه‎هایش چقدر ساده گذشتیم
کار و عمل ما چقدر دور ز آقاست

هر قدر بَدیم باز بیا زیر عبایش
ای قطره بیا، منتظرت رحمت دریاست

آماده بشو زائر شش گوش حسین باش
راهی حرم همسفر زینب کبراست

خواب دیدم سحری پای ضریحت هستم / چه کنم حسرت آن بر دل من می‎ماند

چه جوان‎ها که به پای غم تو پیر شدند / بشود دوستی آن دم که کهن می‎ماند

بوی سیب از همه‎ی کرب و بلا می‎آید / اشک مادر اثرش روی بدن می‎ماند

هر چه مرد است اگر پای تو بی‎سر بشود / پرچم عشق تو بر شانه‎ی زن می‎ماند

صد هزاران چو اویس، خاکِ ره زینب نیست / عاشق از یار جدا شهر قرن می‎ماند

گر بنا شد که وصیت بنمایند عشاق / چه بدن‎هاست که بی‎غسل و کفن می‎ماند

یاد پیراهن تو بال و پرم درد گرفت / بوریا گفتم و دیدم جگرم درد گرفت

چقدر در به دری، بی وفا شدن تا کی؟
ز آستان کریمان جدا شدن تا کی؟

علاج بی کسی‎اش همت است، همت کن
عمل نکرده به فکر دعا شدن تا کی؟

بلند شو به سوی خیمه‎اش برو، دیر است
بس است فاصله بی‎دست و پا شدن تا کی؟

به جای سفره‎ی لطفش به خلق رو کردی
گدای سفره‎ی مشتی گدا شدن تا کی؟

با آشنای حقیقی، غریبه‎ای افسوس
به هر غریبه ولی آشنا شدن تا کی؟

ببین به خلوت چقدر به فکر او هستی
مقابل همه اهل ریا شدن تا کی؟

دعای عهد بخوان و به پای عهد بمان
اسیر حاشیه و ادعا شدن تا کی؟

در اربعین به سوی کربلا مسافر باش
که داغ بر دل کرب و بلا شدن تا کی؟

جهت سلامتی امام زمان و مقام معظم رهبری و تعجیل در فرج امام زمان صلوات

عمرم اگر مفید نباشد چه فایده؟
نامم اگر شهید نباشد چه فایده؟

در پیش روی آینه‌ی دیدگان ما
آن طلعت رشید نباشد چه فایده؟

از این همه صدور جواز وصال یار
ما را اگر نوید نباشد چه فایده؟

با یوسفان فاطمه چون روبرو شویم
ما را دلِ خرید نباشد چه فایده؟

روزی که «یعرفون بسیماهم» هست و بس
رویم اگر سپید نباشد چه فایده؟

تا کِی به سنت دل خود توبه می‌کنم
توبه اگر جدید نباشد چه فایده؟

در اقتدا به سیره‌ی خُلق محمدی
خویم اگر حمید نباشد چه فایده؟

من ناامید از کرم یار نیستم
در دل اگر امید نباشد چه فایده؟

دشمن اگر که با همه‌ی مکر و حیله‌اش
از شیعه ناامید نباشد چه فایده؟

در عرصه‌ی مجاهدت و رزم بی‌امان
ایمان ما حدید نباشد چه فایده؟

شیعه اگر رحیم نگردد به دوستان
با کافران شدید نباشد چه فایده؟

امضای کربلای مرا می‌دهد حسین
نام مرا هم از شهدا می‌دهد حسین

تب وصال تو را شب به شب به سر دارد
کسی که از غم تو گریه‎ی سحر دارد

هواییِ تو، هوایی هیچ بامی نیست
تعلقات برای گدا، ضرر دارد

چگونه زندگی‎اش راحت است و آسوده
یتیم اگر به دلش حسرت پدر دارد

بیا برای غریبیش گریه کن هر روز
که او همیشه به خونِ جگر، نظر دارد

بگیر پشتِ درش دست خالی خود را
فقیر، وقتِ کَرم فیض بیشتر دارد

بگرد روضه به روضه برای دیدن او
بگرد، یار به این روضه‎ها گذر دارد

خدا کند که برات مرا کند امضا
کنار او دل من میل یک سفر دارد

به یُمن تربت اعلای کربلای حسین
نماز و سجده‎ی من لذتی دگر دارد