اشک غریب عاقبتش شرم آشناست
بدبخت آن کسی‌ست که از صاحبش جداست

یک عمر از دعای فرج رزق خورده‌ایم
باید وبال گفت به دستی که بی دعاست

پایی که نیست در پی تو لنگ می‌زند
دنبال تو دویدنِ ما، آبروی ماست

از دیگران دوا برسد، درد مطلق است
دردی اگر ز تو برسد، مرهم و دواست

هر جور هست پیش تو یک روز می‌رسیم
آقا بگو که خیمه‌ی زهرائی‌ات کجاست؟

حق می‌دهیم، دل به دل ما نمی‌دهی
ما سال‌هاست عادتمان  لاف و ادّعاست

سجده به غیر تربت اعلیٰ نمی‌کنیم
مُهر قبول سجده‌ی ما، مُهر کربلاست

هر چه زدند باز ز جایش تکان نخورد
زینب کنار نیزه‌ی آقای سر جداست

زمان، زمان عجیبی‌ست، امتحان سخت است
طی زمانه بی صاحب الزمان سخت است

ببخش عزیزِ خدا جان ندادم از هجرت
چقدر منتظرت، جان عزیز، جان سخت است

«ولاتریٰ و أری الخلق» این چه تقدیریست
تو را ندیدن و دیدن این و آن سخت است

گریستم که مشرف شوم به پابوست
بدون گریه رسیدن به آسمان سخت است

رسیده است شب اکبر و زمان نماز
برای من چقدر لحظه‌ی اذان سخت است

و روضه را پدر یک شهید می‌فهمد
چقدر غصه‌ی دل کَندن از جوان سخت است

تو را قسم به غم «بعدک العفا»ی حسین
بیا و خودت روضه را بخوان، سخت است

مرا زیارت پائین پا ببر امروز
چرا که پیش پدر خواندن از جوان سخت است

وقتی که نان فقر را دندان گرفتم
از دست او بوسه به جای نان گرفتم

گفته‎اند کفر است نخواهد شد ولی من
حاجات را از این خداوندان گرفتم

هر چند رعیت زاده‎ام اما زرنگم
با گریه‎هایم مزد از سلطان گرفتم

با ابروی بُرنده‎اش خون مرا ریخت
با خون پامالش حنابندان گرفتم

وقتی زلیخا کور شد می‎گفت یوسف
دیدی چگونه از خودم تاوان گرفتم

تنها برای صاحب خود پارس می‎کرد
درس بزرگی از سگ دربان گرفتم

می‎خواستم بازار یارم گرم باشد
اما کنار حجره‎اش دکان گرفتم

دردم فراقش است و درمانم وصالش
از اربعینش درد بی درمان گرفتم

نگذاشت پشتم تا شود چون تا شدم من
سینی چای روضه و قندان گرفتم

قربانی ام اما ده ذی الحجه‎ام را
از اشتیاقم سوم شعبان گرفتم

فورا سر قاری قرآن یادم افتاد
وقتی شب احیا سرم قرآن گرفتم

https://goo.gl/ajWA5e

تصمیم زمین خورده اگر پا شدن است
اول قدمش جدا ز دنیا شدن است

خواری جهان، گدای مردم بودن
شاهی جهان، گدای آقا شدن است

انگشت نما اگر که باشی چه باک
زیبایی عشق چیست؟ رسوا شدن است

باید که به جز او ز همه دل بکَنی
مؤمن شدن اقتضاش تنها شدن است

چیزی که به منتظر بها می‌بخشد
دلواپس بی کسی مولا شدن است

کافی‌ست سخنوری و لفاظی ما
وقت عمل است نوبت پا شدن است

خیر و خوشی قبر، قیامت، امروز
در قافله کرب و بلا جا شدن است

حتی روی دست هم رجز می‌خواند
شش ماهه اگر در پی آقا شدن است

هر دو عالم قطره و دریا حسین
در دو دنیا صورت و معنا حسین
آبرودار است بین ما حسین
شهر ما شهر خدا شد با حسین
از همه دل می‏‎کَنیم الّا حسین

صبح محشر روزگار فاطمه است
سینه‎زن جایش کنار فاطمه است
گریه هر کس کرد یار فاطمه است
این محرم ها بهار فاطمه است
پس بخوان با نوحه‎ی زهرا، حسین

من خدا را در جهان دارم فقط
مصطفی را در جهان دارم فقط
مرتضی را در جهان دارم فقط
مجتبی را در جهان دارم فقط
می‎شود اینها همه یکجا حسین

چشم آب از نهر کوثر می‎کشد
باده از دست علی سر می‎کشد
میل ما دائم به قنبر می‎کشد
هر که سر بر پای رهبر می‎کشد
می‎شود یک عبد سر تا پا حسین

جبهه‎ی فرهنگ جنگ خیبر است
پیر ما فرمود مسجد سنگر است
نسل زهرا ذوالفقار حیدر است
دشمن زهرا یقینا ابتر است
لشگری دارد تک و تنها حسین

شد منا فیض جهاد اصغرم
سایه‎ی پرچم نشد کم از سرم
کعبه راهش بسته شد رفتم حرم
دست برداریم اصلا از حرم
می‎کشد من را خودش بالا حسین

کنده اسرائیل یک چال سعود
شد یمن تاراج عمال سعود
سال بعدی می‎شود سال سعود
می‎شود آل سعود آل سقوط
می‎کند محشر به پا فردا حسین

ابرهه از قبل با ما آشناست
جان داعش دست کودک‎های ماست
اربعین گردان بچه شیعه‎هاست
سفره‎ی زهرا نجف تا کربلاست
می‎نشیند پیش ما آنجا حسین

ما نمی‎خواهیم این دینار را
مرحبا این امّت بیدار را
رهبر ما داده این هشدار را
بیعت ایران و استکبار را
هر کسی مرد است گوید یا حسین

وای از اسلام اشرافیگری
مرگ بر حکام اشرافیگری
کوفه هم شد خام اشرافیگری
این هم از فرجام اشرافیگری
گر سر درآورد از نوک نی‎ها حسین

شهر انصار علی بالا گرفت
بین کوچه پهلوی زهرا گرفت
راه را بر زینب کبری گرفت
هلهله در بین مردم پا گرفت
راستی امسال عاشورا! حسین

نوحه‎های مادری بی‎تاب، آب
کاش می‎دید اصغرش در خواب، آب
مشک را شرمنده کرده آب آب
حال می‎خواهد چه سر در آب آب
ناامید از خیمه‎ی سقا حسین

پشت سر گریه مقابل هلهله
تا به لشگر نیست دیگر فاصله
یک بدن یک پدر حیران میان غائله
بشکند دستت الهی حرمله
دست به نفرین می‎برد بالا حسین

هر چه برسد بر سر این شهر عجب نیست
وقتی ز غمش جان کسی هیچ به لب نیست

اصلا شده یکبار هم از خویش بپرسی
آقا وسط منتظران از چه سبب نیست

تاریک شدن قسمت ما بوده همیشه
بی ماه رخش روز، کم از نیمه‌‎ی شب نیست

ما نوکر و ما منتظر و بنده نبودیم
ای کاش بفهمیم که تالی به لقب نیست

هر چند شکستیم دلش را همه‎ی عمر
صد شکر که روزی ده ما اهل غضب نیست

ای کاش همیشه درِ این خانه بمانیم
روزی خور اغیار شدن شرط ادب نیست

وقتی نمک سفره‎ی ما تربت اعلی‎ست
بیمار نداریم نیازی به مطب نیست

جوری عطش افتاد به جان شه بی‎سر
دریا به خدا مرهم این خشکی لب نیست

با خدا هستیم یعنی با حسین
می‎کُشد با عشق خود ما را حسین

در مقام خود خدایی می‎کند
می‎نشیند بر زمین هر جا حسین

آبروی نوکرش را می‎خرد
پیش چشمان همه تنها حسین

در غم واندوه آرامم نکرد
هیچ ذکری غیر ذکر یا حسین

می‎برد بالا مرا در روضه‎اش
بیشتر از قوس او أدنی حسین

خلقت ما از دعای فاطمه است
لا موثر فی الوجود الّا حسین

کارها را با رقیه بسته اند
اهل بیت مصطفی حتی حسین

نامه‎ی اعمالمان را تا کنید
راه می‎آید خودش با ما حسین

با لباس مشکی‎ام دفنم کنید
رو سفیدم می‎کند فردا حسین

کربلای من گره خورده به هم
می‎زند تا اربعین امضا حسین

از مدینه آمدم تا کربلا
چون حسن آورده من را تا حسین

سفره‎دار سفره‎ی زهرا حسن
روضه‎خوان روضه‎ی زهرا حسین

هر دم از کوی تو آمد خبر سوختگان
خرجی بی کسی‌ات شد جگر سوختگان

شب اینها سحر گریه هجران شده است
رنگی از خواب ندارد سحر سوختگان

درد اگر از تو بیاید همه‌اش خیر و خوشی‌ست
مزد عشق است بلا، در نظر سوختگان

سوختند و همه را سوخته‌ی خود کردی
می‌رسد تا همه عالم اثر سوختگان

مثل پرچم همه جا از تو حکایت دارند
سینه‌زن جمع شد دور و بر سوختگان

مسجد ارک، منا، فکه چه فرقی دارد
به کف پای تو افتاده، سر سوختگان

همه‌ی عمر نشستند، ببینند تو را
گذری رد شو تو هم از گذر سوختگان

روز و شب از تو فقط کرب و بلا می‌خواهم
عتبات است تمام سفر سوختگان

جدت افتاد ز مرکب همگی افتادند
سپرش رفت به غارت، سپر سوختگان

 گفتیم یا حسین و خدا هم خریدمان
امسال هم نکرده خدا ناامیدمان

با پای خویش مجلس روضه نیامدیم
زهرا خودش به ماه محرم کشیدمان

یاد تمام گریه‎کنان محرم به خیر
پیرغلام‎های محاسن سپیدمان

آرام تا نوای «حسین جان» بلند شد
آمد صدای چند رفیق شهیدمان

اجداد ما برای حسین تکیه می‎زدند
پرچم به دوش روضه، خدا آفریدمان

خاصیت حسین جدایی ز غیر اوست
یک جلوه کرد و از همه عالم بریدمان

با این همه گناه چه تحویلمان گرفت
گویا به وقت معصیت اصلا ندیدمان

جا مانده‎ایم از سفر کربلا چه قدر
آمد شمیم سیب و به اینجا کشیدمان

هر کس که خوب گریه کند یار فاطمه است
زهرا برای یاری خود برگزیدمان

مادر «بنیّ» گفت و همه عالم ریخت به هم
آن آتش جگر چه به آتش کشیدمان

 حسرت دیدن تو حسرت ساعات من است
سوختن پای غمت روح عبادات من است

با دعای فرجت، حاجت دنیا دارم
شررمساری من از زشتی نیّات من است

دلخوشم من به کریمی که به او بد کردم
او ولی جای غضب، فکر مراعات من است

تو دعا می‎کنی و سر به سلامت دارم
نافله خواندن تو حرز بلیات من است

گریه‎های سحرم وقف غریبی تو بود
گریه‎های سحرم خیر و مبرات من است

تا نیایی گره از کار دلم وا نشود
بی تو هر روز خودش روز مکافات من است

چه کسی گفته اگر که بروم کرب و بلا
پیرهن یا کفنی هدیه و سوغات من است

داغدار بدنی زیر سمّ اسبانیم
همه‎ی عزت من اوج مصیبات من است

غم اگر از توست مردن پای این غم راحت است
سوختن با روضه و با اشک و ماتم راحت است

بعد سیصد سال اگر نام حسین آمد وسط
سوی جنت رفتن حوا و آدم راحت است

ما دو دم دادیم اما یک دمش هم کافی است
مرده زنده کردن ما با همین دم راحت است

یا حسینِ ماه محرم، یا ربِّ ماه خداست
پس رسیدن تا خدا ماه محرم راحت است

دختران شهر النگو خرج هیأت می‎کنند
حرف روضه می‎شود حاتم شدن هم راحت است

هر چه باشم، باشد در روی من وا می‎کنند
من درِ این خانه‎ام دیگر خیالم راحت است

مال دنیا را نمی‎خواهم به من گریه بده
دخل و خرج گریه‎کن حتی شود کم راحت است

هر که رفته کربلا خیر دو عالم دیده است
کربلا رفته خیالش از دو عالم راحت است

ساربان هم ریزه خوار سفره‎ی تو بوده است
از کریمان نیمه شب، دزدی خاتم راحت است

جوان به هیأت تو آمدیم و پیر شدیم
ز قبل روز تولد تو را اسیر شدیم

جسارتا ز حساب و کتاب باکی نیست
به نیم قطره‌ی اشکی ببین چه شیر شدیم

به سیم و زر نفروشیم نوکری تو را
که ما به خاطر این نوکری، امیر شدیم

درخت بار دهد، شاخه‌اش می‌افتد و ما
ز فرط جرم و گناه است سر به زیر شدیم

شما مقام شفاعت به گریه‌کن دادید
که ما فراز «اجرنای یا مجیر» شدیم

ببین به گفتن «یا لیتنا» خوشیم، حسین
ببخش زود نبودیم، ببخش دیر شدیم

اگر چه روسیاهیم و بوی بد داریم
ز «یا حسین»، فروشنده‌ی عبیر شدیم

ز بعد «أوفِ لنا الکیل» سفره گستردیم
ز دستگیری دست تو، دستگیر شدیم

ز ما دریغ نکن این غذای نذری را
کجاست ماه محرم که ما فقیر شدیم

تن تو جمع نشد، جمع ما ولی جمع است
ز دانه دانه‌ی زنجیرتان کثیر شدیم

به شوق آمدن مادر تو منتظرِ
زمان آمدن منکر و نکیر شدیم

تمام خاطره‌ی ما ز دور کودکی است
نبین کشیده قدّیم و نبین کویر شدیم

چه عزتی بِه از این عمر رفته، با تو گذشت
جوان به هیأت تو آمدیم و پیر شدیم

حاجت به شرح آن نیست دردی که خود عیان است
این اشک شور گونه شیرین‎ترین بیان است

از عشق یوسف مصر یک دل فقط جوان شد
در خیمه‎ی حسینی دل‎ها همه جوان است

بالاترین عبادت شادی قلب زهراست
شادی قلب زهرا ذکر «حسین جان» است

زهرا تمام ما را با اسم می‎شناسد
نزدیک درب هیأت چشم انتظارمان است

این سرخی بدن‎ها با این به سر زدن‏‎ها
از جهل سینه‎زن نیست، از عشق بی‎کران است

اینجا گناه بخشند، کوهی به کاه بخشند
وقتی که پیرمردی با عشق روضه‎خوان است

آهی کشید خواهر در ماتم برادر
این آه تا قیامت در سینه‎ها نهان است

مثل لب برادر خون شد جبین خواهر
گویا که چوب محمل، همدست خیزران است

جهت سلامتی امام زمان و مقام معظم رهبری و تعجیل در فرج امام زمان صلوات

هر چند خیر ما به سویت کم می‌آید
الطاف تو بر نوکران هر دم می‌آید

حال گدا تنظیم با حال کریم است
غم در دلت باشد به دل‌ها غم می‌آید

بیمارِ بیماریم پشت در نشستیم
کی آخر از آنسوی در، مرهم می‌آید؟

روز وصالت آبرودارست ما را
اشکی که از دوری تو نم نم می‌آید

وقتی که ما نان و نمک از تو بگیریم
بر سفره‌ی ما برکت عالم می‌آید

آقا بگو آیا به دردت می‌خورم من؟
آقا بگو چه کاری از دستم می‌آید؟

یک کربلا همراه تو باشیم کافی‌ست
در آن شب جمعه که زهرا هم می‌آید

زینب اگر امروز در محمل نشسته
یک روز تا گودال بی‌محرم می‌آید

روز اول با همان خاکی که قنبر ساختند
از من و تو سمت باب القبله، نوکر ساختند

پرچمی بر عرش کوبیدند و اینجا روضه است
دسته‎ی سینه زنی پشت پیمبر ساختند

شیشه شیشه گریه‎ی ما را ملائک برده‎اند
قطره قطره ریختند و حوض کوثر ساختند

چشم هر کس خیس باشد جای پای فاطمه است
چشم ما را با حسینیه برابر ساختند

می‌‎شود بابا، حسین و می‎شود مادر، رباب
سینه‎زن‎ها را به این صورت برادر ساختند

هر کسی بهتر برایش سوخت مزدش را گرفت
سوخت فطرس، از همان خاکسترش، پر ساختند

با وضو باید در این ده روز از هر جا گذشت
هر محله، بچه‎ها، صحنی مطهر ساختند

شاهراه آسمان در کوچه‎های کربلاست
تا خدا، از مرقد شش گوشه یک در ساختند

کربلا تاریک شد، پیکر ته گودال ماند
آفتاب نیزه را با یک سر آخر ساختند

جهت سلامتی امام زمان و مقام معظم رهبری و تعجیل در فرج امام زمان صلوات

گریه دواست عاشق بیمار مانده را
چاره کجاست عبد گرفتار مانده را

کی می‌شود به چهره‌ی ماهت نظر کنم؟
نوری ببخش دیده‌ی خونبار مانده را

پررویی مرا به بزرگی خود ببخش
تو عفو کن گدای طلبکار مانده را

کنعان میان هر گذرش بوی یوسف است
طاقت نمانده رهگذر زار مانده را

من را بخر اگر چه به دردت نمی‌خورم
کن سرفراز جنس به انبار مانده را

قلب مرا دوباره خودت سر به راه کن
از نو بساز خانه‌ی آوار مانده را

خواب از سرم پریده ز دوری کربلا
کی می‌بری حرم من بیدار مانده را؟

امروز در کنار تو ای صاحب عزا
سینه‌زنیم مسلم بی‌یار مانده را

جهت سلامتی امام زمان و مقام معظم رهبری و تعجیل در فرج امام زمان صلوات

اول ماه سپردم گره‎ها را به حسین
نفس سینه‎زن کرب و بلا را به حسین

دستم از گریه‎ی ماه رمضان کوتاه است
برسانید من بی‎سر و پا را به حسین

جور عشاق کشیدن هنر معشوق است
درد دادند به ماها و دوا را به حسین

«پنج تن» موقع حاجات دو عالم فورا
می‎کشانند سرانجام دعا را به حسین

آدم از خیر بهشتی که در آن بود گذشت
خوش به حالش که قسم داد خدا را به حسین

من گدای سگ کهفش شدم و می‎دانم
می‎رساند سگ این خانه، گدا را به حسین

حقم است از همه جا رانده شوم، غیر حرم
قسم من فقط این است شما را به حسین

ای نسیم سحری وقت گذر حوصله کن
برسان حاجت زوار رضا را به حسین

سفره را فاطمه انداخته و مطمئنم
می‎سپارند محرم دل ما را به حسین

مادر آب بخوان نوحه کمی پیش فرات
تا بمیرند همه پای قتیل عبرات

جهت سلامتی امام زمان و مقام معظم رهبری و تعجیل در فرج امام زمان صلوات

چه می‌شود به سرای فقیر در بزنی
سری به منتظرانت دم سحر بزنی

به قلب تو همه خیلی شرر زدیم اما
نخواستی که به این قلب‌ها شرر بزنی

نشسته‌ام به امید آن زمانی که
مسیر رد شدنت را به این گذر بزنی

خدا گواه‌ست که ممنون دست‌های تو ام
سر گناه که ما را تو هر قدر بزنی

ز شوق دیدن رویت چه گریه‌ها کردیم
مگر قدم روی این دیدگانِ تر بزنی

بیا بیا که نیایی ز غصه می‌میرم
بناست تا چه زمانی دم از سفر بزنی؟

دوباره بوی محرم، دوباره بوی عزا
زمان آن شده تا روضه روضه سر بزنی

دوباره مادرش از غصه می‌رود از حال
لباس خونی او را به عرش اگر بزنی

جهت سلامتی امام زمان و مقام معظم رهبری و تعجیل در فرج امام زمان صلوات