گر چه در پای ظهور تو بکا کافی نیست ــــــــــــــــــــــ روضه و اشک نباشد که دعا کافی نیست

روضه خوب است به ما ترک معاصی بدهد ــــــــــــــــ درس تقوا بدهد، شور و نوا کافی نیست

باید این دغدغه‎ی روز و شب ما بشود ـــــــــــــــــــــــــ ساعتی سوختن از هجر شما کافی نیست

نرسد فرصت دیدار به پا‎بند گناه‎  ـــــــــــــــــــــــــــــــــ ابر باید برود آب و هوا کافی نیست

عذر و توجیه و بهانه که به دردی نخورد ــــــــــــــــــــ عاشق یار شدن جز به بها کافی نیست

توبه وقتی ست موثر که به همت باشد ـــــــــــــــــــــــــ صِرف خسته شدن از خبط و خطا کافی نیست

درد ما قلب سلیم است خدا می‎داند ـــــــــــــــــــــــــــــــ حاجت دنیوی و دست گدا کافی نیست

باید از طایفه‎ی عشق اطاعت آموخت ــــــــــــــــــــــــــ زدن کوچه به نام شهدا کافی نیست

آخرش پیر شدم از غم دوری حرم ــــــــــــــــــــــــــــــ تا به کِی دوری از کربُ‎ بلا کافی نیست؟

همه‎ی عمر به جد تو اگر گریه کنم ـــــــــــــــــــــــــــــ خون ببارد ز دو چشمم به خدا کافی نیست

گریه‎ی صبح و مساءَت ز دل زینب بود ـــــــــــــــــــــ علت اشک مدام تو غم زینب بود

جهت سلامتی و تعجیل در فرج آقا امام زمان و برآورده شدن حاجات سرایندگان اشعار صلوات

من که از هجر تو دائم آه حسرت می‌کشم ——- از گنه کاری خود از تو خجالت می‌کشم

غافلم از این‌که لطفت شامل حالم شده ———- هر چه دارم می‌کشم از دست غفلت می‌کشم

نور رحمانی تو من را هدایت می‌کند ————- تا که خود را در کنار خوان حضرت می‌کشم

چون که مهجور از تو می‌گردم به خود می‌خوانی‌ام —– من نه آن باشم که خود را در طریقت می‌کشم

تا شبیه تو شوم من هم عزادار حسین ———— خویش را در هیئت اهل مصیبت می‌کشم

چون شفای روح و جان در تربت آقای ماست —- روی زخمم ذره‌ای از خاک تربت می‌کشم

گر نگاه تو نباشد سخت در رسوایی‌ام ————- من که بار خویش را دارم به زحمت می‌کشم

آخر کارست و من شرمنده‌ ماندم یا حسین ——- روز عاشورا گذشت و زنده ماندم یا حسین

جهت سلامتی و تعجیل در فرج آقا امام زمان و برآورده شدن حاجات سرایندگان اشعار صلوات

اَعظمَ اللّٰه اُجورَنا بِمُصابِنا بِالْحُسـیْنِ عَلَیهِ السَّلامُ، و جَعَلَنا و ایّاکُم مِنَ الطّٰالِبینَ بِثارِهِ، مَعَ وَلِیِّهِ الْاِمامِ الْمَهدِیِّ مِنْ آلِ مُحَمَّدٍ عَلَیْهِمُ السَّلاٰمُ.

آمدم بر سر بازار شما ———– تا شوم باز خریدار شما

منِ جامانده ز روز عرفه ——- راه افتاده به دربار شما

گر چه با نامه‌ی اعمال بدم —- بوده‌ام باعث آزار شما

سایه‌ات از سر من کم نشده – من خجالت‌زده از کار شما

چه کنم وصله‌ی ناجور شدم — تو گل نرگس و من خار شما

روز و شب در پی دنیا رفتم —- یک شب اما نشدم یار شما

ترسم این است محرم برود —- نشوم لایق دیدار شما

هر کجا روضه‌ی زینب باشد —- می‌رسد آه شرربار شما

از غم عمه حکایت دارد ———- سرخی دیده‌ی خون‌بار شما

در دلت شور محرم داری ——— قد یک کرب‌و‌بلا غم داری

اَعظمَ اللّٰه اُجورَنا بِمُصابِنا بِالْحُسـیْنِ عَلَیهِ السَّلامُ، و جَعَلَنا و ایّاکُم مِنَ الطّٰالِبینَ بِثارِهِ، مَعَ وَلِیِّهِ الْاِمامِ الْمَهدِیِّ مِنْ آلِ مُحَمَّدٍ عَلَیْهِمُ السَّلاٰمُ.

امین حضرت یکتا چرا نمی‌آیی ————— چراغ دیده‌ی زهرا چرا نمی‌آیی؟

پیامبر است که با گریه هر سحر گوید ——- الا سلاله‌ی طاها چرا نمی‌آیی؟

علی به ناله صدا می‌زند بیا مهدی ———— صفای خانه‌ی مولا چرا نمی‌آیی؟

حسن هنوز هم از کوچه ترا خواند ———— غریب کوچه‌ی غم‌ها چرا نمی‌آیی؟

به استخوان شکسته به سینه‌ی خسته —— که با لگد شده امضا چرا نمی‌آیی؟

حسین منتظر منتقم به گودال است ———- امید زینب کبری چرا نمی‌آیی؟

تو ریسمان اسارت ز دست عمه بگیر ——— امیر قافله، جانا چرا نمی‌آیی؟

هنوز پاسخ این درد را نمی‌دانم ————— اهل بیت و تماشا، چرا نمی‌آیی؟

به آن یتیم که اشکش ز ترس بند آمد ——- پناه هر دل تنها چرا نمی‌آیی؟

به خون دیده‌ی عطشان کربلا برگرد ——– دوای غصه‌ی سقا چرا نمی‌آیی؟

هنوز منتظرت مانده سیزده معصوم ——– هنوز منتظرت خون دیده‌ی مظلوم

اَعظمَ اللّٰه اُجورَنا بِمُصابِنا بِالْحُسـیْنِ عَلَیهِ السَّلامُ، و جَعَلَنا و ایّاکُم مِنَ الطّٰالِبینَ بِثارِهِ، مَعَ وَلِیِّهِ الْاِمامِ الْمَهدِیِّ مِنْ آلِ مُحَمَّدٍ عَلَیْهِمُ السَّلاٰمُ.

ای آخرین سلاله ی زهرا تبارها ————– ای وارث شکسته دل ذوالفقارها

بی تو چهار فصل دل من خزانی است —- چشم انتظار آمدن تو بهارها

صدها هزار حاتم طائی گدایتان ———– هستند ریزه خوار شما سفره دارها

آقای من، خودم، پدرم، مادرم فدات ——- قربان خاک پات همه جان نثارها

وقتی که نیست غیر گنه در بساطمان —– جان می دهیم پای شما، ما ندارها

جمعه به جمعه قلب رئوفت شکسته است —- از دست این گدا نه یکبار، بارها

با هم اگر چه قول و قراری گذاشتیم —- از یاد برده ایم همه قول و قرارها

آقا فدای شال عزای محرمت —————— چشم تو خون شده ز غم روزگارها

اَعظمَ اللّٰه اُجورَنا بِمُصابِنا بِالْحُسـیْنِ عَلَیهِ السَّلامُ، و جَعَلَنا و ایّاکُم مِنَ الطّٰالِبینَ بِثارِهِ، مَعَ وَلِیِّهِ الْاِمامِ الْمَهدِیِّ مِنْ آلِ مُحَمَّدٍ عَلَیْهِمُ السَّلاٰمُ.

راحتم از شر این دنیای ماتم‌خیز کن ——————– التفاطی هم به این باران حزن‌انگیز کن
من بیابانم تو اما آسمان رحمتی ————————- گوشه چشمی بر من بی‌حاصل بی‌چیز کن
برگ‌های سبز می‌خشکند و می‌ریزند، آه ————— بازگرد و این جهان را عاری از پائیز کن
ای فدای پلک‌های زخم‌دار روضه‌ات ——————– اندکی از گریه‌ی روز و شبت پرهیز کن
یک سلام بر حسینم را بگیر و در عوض ————— لطف کن، بر بندگیِ حق مرا تجهیز کن
من مریض دوری از شش گوشه هستم ای طبیب — پس برایم در محرم کربلا تجویز کن

آقا بگو به درد تو آیا نمی‌خوریم؟ ———————– اصلا بگو به کار تو آقا نمی‌خوریم؟

آیا دروغ بود که با تو هزار بار ————————— ما گفته‌ایم جزغم مولا نمی‌خوریم؟

سنخیتی کجاست میان مرام ما ————————- آیا هنوز هم به شما ما نمی‌خوریم؟

تا کی هنوز منتظر وعده‌های خویش ——————- تا کی به خلق و خوی تولی نمی‌خوریم؟

حتی ز نفس خویش برائت نجسته‌ایم —————— با این حساب ما به تبری نمی‌خوریم؟

روزی که تو می‌آیی و اعلام می‌کنی ——————– ما با تو نیستیم همه جا نمی‌خوریم؟

انگار بس‌ دل‌نگران خودیم وبس ———————— غصه برای دین خدا را نمی‌خوریم

وقتی بدون خمس ز هر لقمه می‌خوریم ————— دیگر نگو که لقمه‌ی بی‌جا نمی‌خوریم

حال و هوای نیمه‌شب و گریه می‌رود —————— وقتی که حرص توشه‌ی عقبیٰ نمی‌خوریم

آیا ولای فاطمه ما را نداده‌اند —————————- گاهی چه می‌شود غم زهرا نمی‌خوریم

غافل شدیم و حرمت خیمه شکسته شد ————– ماها به درد خیمه‌ی صحرا نمی‌خوریم

این‌جا نشسته‌ایم و تمنا کنیم که ———————— آقا بیا ولی به تمنا نمی‌خوریم

هر جا که هست ناله‌ی مظلوم همرهیم —————– جان بر کفیم ‌و غصه‌ی تنها نمی‌خوریم

سوگند می‌دهیم به غم‌های کربلا ———————— آقا برس به داد تمنای کربلا

در بساط عشق هر کس زحمتش بالاتر است ———- پیش زهرا مادرش شخصیتش بالاتر است
هر که محض احترامت معصیت کمتر کند ————- روزی اشک میان هیئتش بالاتر است
احترام پیرها هر چند بر ما واجب است —————- پیر پای پرچم تو حرمتش بالاتر است
قول دادی روز محشر لنگ نگذاری مرا —————— ساکن بیت الحسینم نیتش بالاتر است
خیمه‌ی تو جای کبر و کینه و منصب که نیست ——- هر که خاکی‌تر آمد عزّتش بالاتر است
نقص‌های هر نمازش زود کامل می‌شود —————– هر که انس سجده روی تربتش بالاتر است
کربلا رفتن کجا از کربلا گفتن کجا ———————– دیدن شش گوشه‌ات از صحبتش بالاتر است
از شهیدان تو فهمیدم که پای عشق تو —————– هر کسی گمنام‌تر شد شهرتش بالاتر است
گریه در هیئت تفاوت می‌کند در هر کجا ————— اشک دسته جمعی باشد قیمتش بالاتر است
تشنگی، زخم زبان، داغ جوان، هتک حرم ————– از تمام این مصائب غربتش بالاتر است

به این غبار نگاهی که آفتاب شود —————— بسوز قلب مرا که غمت مذاب شود

دوباره روی تو را آسمان جمعه ندید ————— کدام جمعه جمال تو ماهتاب شود

برای آمدنت شب به شب دعا کردم —————- اشاره کن به دعایم که مستجاب شود

زمان به خاطر ما دیر دیر می‌گذرد —————– برای خاطر تو کاش پر شتاب شود

امیرِ گریه مرا هم صحابه‌ی خود کن ————— که آسمان نگاهم پر از سحاب شود

من آمدم که سلام مرا جواب دهی —————– سلام می‌کنم و وای اگر جواب شود

اگر اجازه دهی روضه‌خوان شوم امشب ———- که قلب سوخته‌ات بیشتر کباب شود

برای کودک خود آب خواست، اما حیف ———— همین دلیل براین شد حسین آب شود

بگویم از شرر خنده‌های حرمله ———————- که پاسخ شرر گریه‌ی رباب شود

دیده‌ی هر کس که با عشق تو دمخور می‌شود ———- دائما از لطف زهرا مادرت پر می‌شود

گوشه چشمت، ناصبی را کرد مجنون الحسین ———– سنگ از خیمه نشینی شما درّ می‌شود

یک زیارت کردنت صد حج مقبول خداست ————– جبرئیل از رتبه‌ات غرق تحیّر می‌شود

وقت نفرین کردنت هم لطف نازل می‌کنی ————— گوشه‌ای از مهربانی‌های تو حر می‌شود

قطره‌ی اشکی که در داغ تو از چشمی چکید ———— پیش کوثر می‌رود گرم تفاخر می‌شود

ما بهشتی را که می‌گویند این‌جا دیده‌ایم —————- در میان روضه‌ات جنّت تصوّر می‌شود

معصیت یک روز حسن عاقبت را می‌برد —————– عشق بی‌تقوا سرانجامش تنفّر می‌شود

آخر هر روضه‌ وقتی گریه‌کن‌ها می‌روند —————– سهم هر گریه‌کن از زهرا تشکّر می‌شود

نوکران مخلص تو خانه‌ساز جنّتند ———————— یا حسین سینه‌زن آجر به آجر می‌شود

سرنوشت قدرنشناسان هیئت‌های تو ——————— آخرش شرح نزول التکاثر می‌شود

زود پیرم کرد داغت، زود مویم شد سپید ————— روضه‌خوانی تو منجر به تکسّر می‌شود

بعد اسمت ناخودآگاه اشک می‌ریزم حسین ————- کاسه‌ی چشم من از خون جگر پر می‌شود

این سر شب زده، ای کاش به سامان برسد ———— قصه‌ی هجر من و ماه به پایان برسد

دست این سائل بیچاره به دستت نرسید ———— کاش با لطف تو ای شاه به دامان برسد

حال آن‌ عاشق که با یاد تو سیراب شود ————- مثل این است که در دشت به باران برسد

روسیاهی نشود مانع احسان شما ——————— رحمت سبز تو چون قبل کماکان برسد

کاش با دیدن تو جان بدهم آقا جان —————— قبل از آنی که ز هجرت به لبم جان برسد

گر مقدر شده آید به سراغم اجلم ———————- سببی ساز که در شام غریبان برسد

و پس از مرگ بیا جان عمو لطفی کن —————– پیکرم تا حرم ساقی عطشان برسد

ای وسعت محبت بی‌انتها حسین ————– شد روضه‌ات گریز همه روضه‌ها حسین

با قطره‌های اشک نظر کرده مادرت ———— بر روی پرچمی که نوشته‌است یا حسین

عقبای ما تویی همه دنیای ما تویی ———— هست از تمام خلق حسابت سوا حسین

ما جاهی ندیده‌ایم فقط بارگاه توست ——— سلطان درآمده به لباس گدا حسین

ما را به عرش می‌برد این گریه‌های تو ——— وقتی که هست ذکر خدایی ما حسین

آتش بزن که یک‌سره خاکسترت شویم ——– ما را بزن به شعله‌ی کرب‌وبلا حسین

در روز حشر دور شما حلقه می‌زنیم ———– ای آبروی ما همه پیش خدا حسین

افتاده راه لشکر دشمن به قاسمش ————- در کربلا نبوده اگر مجتبی حسین

دارد برو بیا چقدر جسم اطهرش ————— گشته چقدر صورت او جابجا حسین

بویی شبیه بوی پیراهن می‌آید ———- کنعانیان گفتند یار من می‌آید

امیدواری در وصال او مرا کشت ——– امروز اگر که نه، دم مردن می‌آید

ما را دعا کرده همیشه در قنوتش ——- که پشت آن حال دعا کردن می‌آید

گردن نهادن بر مسیر اشک و روضه‌ست ——- سنگینی حقی که بر گردن می‌آید

این روزها با مادر خود شک ندارم ——- پای بساط روضه‌ها حتما می‌آید

پیچیده در گودال بانگ «یابُنَیَّ» ——— یعنی به جنگ لشکری یک زن می‌آید

با دخترش (زینبش) دنبال سر می‌گشت و می‌گفت —— چه بر تن او کهنه پیراهن می‌آید

این‌جاست مسجدی که شبی جلوه‌گاه شد ———- محراب عشق بود ولی قبله‌گاه شد

آتش گرفت هر که به سویش نگاه شد ————— اینجاست مسجدی که شبی قتل‌گاه شد

اینجا وصال عاشق و معشوق درک شد ————– معراج نوکران حسینی ز ارک شد

ای سینه سرخ‌ها شهدا یادتان بخیر ——————- ای زائران کرب‌وبلا یادتان بخیر

ای ساکنان عرش خدا یادتان بخیر ——————– در این بساط روضه‌ی ما یادتان بخیر

ارباب شاهد است در این مسجد خدا —————– یک شب نبوده روضه بخوانیم بی شما

معشوق در نماز جماعت ظهور کرد ——————– محراب را به جلوه چنان کوه طور کرد

این بزم وصل را قدمی غرق نور کرد —————— گفتند مادر آمده از اینجا عبور کرد

پیچید بین شعله‌ی آتش شمیم سیب —————— آمد به گوش زمزمه‌ی مادری غریب

این عرشیان چو مادرشان سینه‌زن شدند ————- قربانی عزای یتیم حسن شدند

با مادری که خورده زمین هم‌سخن شدند ————- با پیرهن سیاه محرم کفن شدند

تفسیر عاشقی‌ست که سخت‌ست گفتنش ———— چون مادری که رخت عزا سوخت در تنش

باور نمی‌کنید عزادار را زدند —————————– در پشت درب خانه گرفتار را زدند

آن تکیه داده گوشه دیوار را زدند ———————- بر سینه نقش داغی مسمار را زدند

از بس که با اهالی این خانه بد شدند —————— افتاده بود زمین از روش رد شدند

یا زهرا

برای آمدنش التماس باید کرد —————— شبیه او همه دم یاد یاس باید کرد
سراغ مادر پهلو شکسته باید رفت ———— به خاطر زحماتش سپاس باید کرد
به یاد جدّ غریبش، به یاد پیرهنش ———— به جای فاطمه نذر لباس باید کرد
دعا برای فرج یا ظهور کافی نیست ———— که فکر یاری او از اساس باید کرد
چه شد که خیل خواص از عوام عقب افتاد – دعای خاص برای خواص باید کرد
کلاس اول عشقیم و خود نمی‌دانیم ———— برای قافله فکر کلاس باید کرد
قدم به جای قدم‌های دوست، با ارزش ——— که دیده با قدم او مماس باید کرد
دعا کنید که چشمش به چشم ما باشد ——— شبانه روز از این دیده پاس باید کرد
چه خوب می‌شود از خیمه‌اش خبر گیریم —- گهی به زمزمه، قصد تماس باید کرد
سفر به کرب و بلا از دیار او بهتر —————- رسیدن به حرم در کنار او بهتر

عمری گذشت اما به درد تو نخوردم —– شرمنده‌ام آقا به درد تو نخوردم

تو فکر من بودی ولیکن من نبودم ——– اصلا به فکر نوکری کردن نبودم

من دور بودم تو مرا نزدیک کردی ——– راه مرا از کربلا نزدیک کردی

گفتی اگر تو بی‌پناهی، من حسینم ——– حتی اگر غرق گناهی، من حسینم

گفتی بیا پاک از گناهت می‌کنم من ——– تو رو به چاهی روبراهت می‌کنم من

گفتی بیا مثل تو خیلی خار دارم ———- حتی برای مثل تو هم کار دارم

آواره‌ام آواره را آواره‌تر کن —————– بیچاره‌ام بیچاره را بیچاره‌تر کن

آوارگی در این حسینیه بیارزد ————- بیچارگی در این حسینیه بیارزد

هر شب اسیرم می‌کنی پای بساطت —— داری تو پیرم می‌کنی پای بساطت

من چای می‌ریزم گناهم را بریزان ——— یک‌جا تمام اشتباهم را بریزان

شأن نزولت می‌کنم آخر بلندم ————– سر را تو دادی جای آن من سربلندم

وقتی گذر کردند خیلی‌ها از اینجا ——– رفتند تا معراج تا بالا از اینجا

اینجا گرفته از خدا عیسی دمش را —— اینجا خدا بخشید آخر آدمش را

من خام بودم غصه و غم پخته‌ام کرد —- این پخت و پزهای محرم پخته‌ام کرد

می‌بینم اینجا پنج تا نور مقدس ———– این آشپزخانه است یا طور مقدس

پخت و پز آقای بی‌سر را به من داد ——- در کارهایش، کار مادر را به من داد

من عالمی دارم از اینجا با رقیه ———— هر وقت دستم سوخت گفتم یا رقیه

منّت ندارم برسرت تو لطف کردی ——— حالا که هستم نوکرت تو لطف کردی

باید که دست از هر چه غیر کربلا شست —- دیگ تو را شستم خدا روح مرا شست

خدمت، به این بی‌رنگ و رو هم رنگ و رو داد —- کفش‌ها را جفت کردن آبرو داد

در هرکجا که نام پیراهن بیاید ————– زهرا می‌آید پیش ما حتما می‌آید

من می‌نشینم کار و بارم پا بگیرد ———- شاید به من هم چادر زهرا بگیرد

آن چادری که عصمت کبری در آن است ——- فردای محشر منجی پیغمبران است

خدمت در این خانه تنها فرصت ماست —– گفتند اینجا پنج روزی نوبت ماست

این پارچه مشکی فدای روی ماهش ——- دارد سفیدم می‌کند رنگ سیاهش

از سوخته دل‌ها نگیر آقا غمت را ———- یک وقت از دستم نگیری پرچمت را

بگذار این گوشه به پای تو بمیرم ———- کنج حسینیه برای تو بمیرم

آنقدر بین دسته‌هایت ایستادم ————- نذر علی اصغر تو آب دادم

ای کاش بین ایستادن ها بمیرم ———— آخر میان آب دادن‌ها بمیرم

خوب است نوکر آخرش بی‌سر بمیرد —— خوب است بین نوکری نوکر بمیرد

خوب است ما هم گوشه‌ای عطشان بمیریم —— در زیر پای این و آن عریان بمیریم

بگذار یک گوشه به پای تو بمیرم ———– کنج حسینیه برای تو بمیرم

از خدا هر وقت که اذن محرم خواستم ————– پیشتر از آن، ظهورت را دمادم خواستم

هر زمان هم رخصت سینه زدن می‌خواستم ——– پشت‌بندش دیده‌ای از اشک زمزم خواستم

خواستم در این عزاداری بساطی جور را ———— تا که خرج تو شود رزقی فراهم خواستم

صبح گریه میکنی تا شب و شب تا صبح را ——– گریه کردن را شبیه تو دمادم خواستم

دیده‌ای، خندان نخواهد دید لب‌های مرا ———— شاد بودن را هم از شکرانه‌ی غم خواستم

تا عزاداران جدت را بگریانم ز تو ———————- روضه و شعر و گریز و نوحه و دم خواستم

چون شهیدان در رکاب تو شهادت را، ولی ———– روی دامان تو در خط مقدم خواستم

تو عزاداری و در این روزها غرق غمی —————– از سر شرمندگی بوده اگر کم خواستم

تا که امضای تو زینت بخش طومارم شود ———— غیر اشک و گریه از تو کربلا هم خواستم

غالبا پرها چنان جبرئیل شهپر نیستند ————— باده‌ها بی‌اذن تو از جنس کوثر نیستند

بوی زهرا می‌دهد هر کس به روضه می‌رود ——– واقعا بیچاره آنان که معطر نیستند

روز محشر سخت گریانند در پیش خدا ————- چشمانی که در میان روضه‌ها تر نیستند

خاکساران دَرَت مِنّٰایِ اهلِ خانه‌اند ——————– وای بر آنان که خاک کوی این در نیستند

ارزش این گریه‌ها محشر مشخص می‌شود ——— اهل روضه روز محشر کور یا کر نیستند

گریه‌کن‌های تو اصحاب امام صادقند —————- با حساب این روایت، کم ز قنبر نیستند

من به هر جایی رسیدم از حسینی بودن است —— بی توسل مشکلات ما میسر نیستند

هفت شهر عشق را با نوکری گشتم ولی ————— در خم یک کوچه‌اند آنان که نوکر نیستند

منکران، گر دلبر ما قبله‌ی حاجات نیست ————– پس چرا مردم دخیل باب دیگر نیستند

داغ تو نگذاشت فکر غصه‌های خود کنم ————- نوکرانت تا تو را دارند مضطر نیستند

منبر از ارکان اصلی تمام روضه‌هاست —————- باختند آنان که خیلی اهل منبر نیستند

در میان قبّه‌ها گشتم حتی کعبه را ——————— هیچ یک با کربلای تو برابر نیستند

گر خدا صدها پسر روزی نماید بر کسی ————— در بساط عشق‌بازی مثل دختر نیستند

ماه غم است و می کِشی از سینه‎ آه را ـــــــــــــــــــــــــــــــ خم کرده است آهِ غمت، قد ماه را

صاحب عزاترین عزادار‎ها بیا ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ تا بر دلم نگاه کنی این دو ماه را

سدِّ گناه بسته به من راهِ اشک را ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ ضامن شو و بگو که نبندند راه را

تا اندکی شبیه تو باشیم این دو ماه ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــ بر تن نموده‎ایم لباس سیاه را

عمری‎ست دستِ چادرِ زهراست بر سرم ـــــــــــــــــــــــــ از من نگیر سایه‎ی این سر پناه را

گفتم حسین و اشک روی گونه‎ام چکید ـــــــــــــــــــــــــــــ دیدم که پاک کرده‎ای از دل، گناه را

آه از دل تو و آه ز چشمان عمه‎ات ـــــــــــــــــــــــــــــــــــ چشمی که دید واقعه‎ی قتلگاه را

غصه وغم، اشک و ماتم را به من دادی حسین ———– بهترین‌های دو عالم را به من دادی حسین
یازده ماه است کارم را معطل کرده‌ام ———————- خوب شد ماه محرم را به من دادی حسین
هر زمان دم می‌دهم یعنی ز تو دم می‌زنم —————- نیستم عیسی ولی دم را به من دادی حسین
خانه‌زاد کربلایم خانه‌ات، آباد باد ————————— خانه‌ام آباد شد غم را به من دادی حسین
پیش ختم الانبیا و پیش ختم الاوصیا ——————– همنشینی دو خاتم را به من دادی حسین
من محرم تا محرم فطرس این خانه‌ام ——————– بال من افتاد بالم را به من دادی حسین
من حسینیه شدم رخت سیاهم پرچمم ——————- ای به قربانت که پرچم را به من دادی حسین
کار با باران ندارم گریه‌هایم را نگیر ———————– بهتر از باران زمزم را به من دادی حسین
ریزه‌خواران محرم سفره‌دار عالمند ———————– سفره‌های چند حاتم را به من دادی حسین
من کنار سفره های حاجت، آدم شدم ——————– توبه ی مقبول آدم را به من دادی حسین

از بس یقین کنم  که مرا دوست داری‎ام ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ باور نمی‎کنم که به خود واگذاری‎ام

هر کس رسید حال دلم را گرفت و رفت ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــ آیا تو هم به دست بلا می‎سپاری‎ام؟

تکذیب می‎کنند غلام تو را ولی ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ تایید می‎کنی و ز غم بازداری ام

هرگز مباد من ز ولایت جدا شوم ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ تدبیر توست سیر ولایت مداری‎ام

من مانده‏ام که چگونه تشکر کنم ز تو ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ کردی قبول مرحمتت دست یاری‎ام

شاید مرا به خاطر جدت خریده‎ای ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ مرثیه‎خوان داغ تو با اشک جاری‎ام

من زیر بار منت دونان نمی‎روم ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ عمری غلام حلقه به گوش افتخاری‎ام

رو می‎زنم به دست کریمت شبانه روز ــــــــــــــــــــــــــــــــــــ تا دم به دم ز ابر کرامت بِباری‎ام

یک لحظه از نگاه تو غافل نمی‎شوم ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ تا با دو چشم خویش کنی سرشماری‎ام

ای اعتبار من، به جز این در کجا روم ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــ هر جا روم ملازم بی‎اعتباری ام

تا با توام نوای حسین است بر لبم ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ بی‎کربلای دوست محب شعاری‎ام

با این همه عطای تو احساس می‎کنم ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ من ماندم و خطای من و شرم‎ساری‎ام