بر نفس خود دچارم یابن الحسن اغثنی
عبدی خرابکارم یابن الحسن اغثنی

در غفلت از قیامت، با شعله جهالت
آتش گرفته بارم، یابن الحسن اغثنی

تاریک و روسیاهم، افتاده قعر چاهم
ای شمس روزگارم، یابن الحسن اغثنی

از شرم ناگزیرم، از شرم سر به زیرم
از شرم بی قرارم، یابن الحسن اغثنی

جز رحمت نگاهت، جز گرمی پناهت
آرامشی ندارم، یابن الحسن اغثنی

ای ذوالکرم می‎آیی، بالا سرم می‎آیی
هنگام احتضارم، یابن الحسن اغثنی

اصلا فقیر خوانت، بر لطف بی کرانت
خیلی امیدوارم، یابن الحسن اغثنی

مانند والدینم، گریه‎کن حسینم
این است اعتبارم، یابن الحسن اغثنی

عقده‎گشایی‎ام کن، کرب و بلایی‎ام کن
دلتنگ آن دیارم، یابن الحسن اغثنی

بار دیگر ناز کن جبران مافاتی کنیم
شاید ای آقای من با تو ملاقاتی کنیم

در کنار سفره ی شب زنده دارانم بخوان
تا که چون تو با خدای خود مناجاتی کنیم

کاش می شد آنقدر از ما تو راضی می شدی
تو به ما، ما هم به تو با هم مباهاتی کنیم

عاشقانه نیست فعل ما ز ما این عاشقی
بر نمی آید مگر ترس مکافاتی کنیم

اهل طاعت نیستیم اما به خاطر خواهی ات
دوست داریم ای عزیزم درک طاعاتی کنیم

تو مراعات دل ما می کنی ما بی خیال
کاش امر و نهی مولا را مراعاتی کنیم

گفتی ای دلدار در عشق زمینی سود نیست
وقت آن آمد که دل ها را سماواتی کنیم

از تو می خواهیم با لطف تو در هر روز و شب
فکر یاری تو در هر جمعه ی آتی کنیم

ای خوش آن نعمت که چون از تو رسد بر دست ما
با فقیران سر کویت مساواتی کنیم

چون شهیدی که ز فعل خود حسابی می کشد
باید اصلا خویش را گاهی مجازاتی کنیم

ای به قربان عمو عباس تو آقای من
کی شود در راه تو ما هم مواساتی کنیم

از دلم زنجیر عشق این و آن را باز کن
من به پایان آمده کارم خودت آغاز کن

شوق وصل تو مرا کشته است، بس کن ای حبیب
با دلم بازی نکن اینقدر، در را باز کن

بی نیاز مطلقی اما ز باب عاشقی
گفته‎ای من می‏‎خرم، بنده برایم ناز کن

من صدایم در نمی‎آید خجالت می‎کشم
در مناجاتت مرا داوود خوش آواز کن

هر شبم بی ذکر و یادت طی شد و عمرم گذشت
پس بیا و امشبم را یک شب ممتاز کن

من جوانی کرده‎ام آخر سرم خورده به سنگ
با دو دست همتت قدری سرم را ناز کن

معجزه می‎خواهد آخر این دل آلوده‏‎ام
با ولای مرتضی در سینه‎ام اعجاز کن

«یا قدیم المنّ و الرّحمة» به مولانا حسین
جلوه‎ی رحمانیت را باز هم ابراز کن

سینه‎زن، گیرم که بالت را شکسته معصیت
یک «حسین» از دل بگو تا کربلا پرواز کن

ادامه »

دلا بکوش مطهر بمان و مَحرم باش
به وقت تابش خورشید مثل شبنم باش

به تزکیه سپری کن دو روز دنیا را
بدین طریق به چشم خدا مکرم باش

عبودیت به صفات ربوبیت برسد
بیا و عبد خدا باش، رَب هم باش

تو جمع عالم دنیا و آخرت هستی
مباش فکر دو عالم خودت دو عالم باش

مباش چاه سر راه یوسفان خدا
به فکر تشنه لبان باش و چاه زمزم باش

مسافریم و از این جا خلاصه باید رفت
به فکر رفتن از این نشئه نیز کم کم باش

ز راه می رسد آن دم که صور را بدمند
از این به بعد دمادم به یاد آن دم باش

به سفره خانه ی حاتم مبر نیاز اما
اگر به خانه ی تو آمدند حاتم باش

اگر درست نکردی، خودت درست بمان
کسی به دست تو آدم نشد، تو آدم باش

غمی به غصه ی همسایه هات اضافه مکن
ولی به غصه ی همسایه هات مرهم باش

شب زفاف دو رکعت نماز قبر بخوان
شب زفاف که شد فکر قبر خود هم باش

بیا و غم ببر از سینه ی امام زمان
بیا و پای حلال و حرام محکم باش

کلید قفل شهادت به دست این اشک است
امیدوار به این اشک های نم نم باش

رجب رسید ولی از حسین باید گفت
رجب رسید ولی روضه ی محرم باش

چه گریه دار گذر کرد از خیابان ها
کسی که بود حواسش به ما پریشان ها

چه کرده دیدن این شهرها به قلبش که
بریده از همه و رفته در بیابان ها

اگر چه نیست به فکرش کسی، به فکر همه است
همیشه بوده دعایش نجات انسان ها

هزار سال گذشت از حکایت غیبت
ز هجر یکسره ویران شدند کنعان ها

سوار کشتی امنش شو سلامت باش
به فکر باش می آید زمان طوفان ها

به هجر انس گرفته ام به وصل محتاجم
دلم شکسته ی وصل است و بند هجران ها

بهار زندگی ما، بهار نزدیک است
خوش است سر بشود با تو این زمستان ها

یکی یکی همه ی نوکران سفر کردند
به پیش مادر سادات با حسین جان ها

عاقبت کار من خسته به سامان نرسید
ناله ی این دل بشکسته به درمان نرسید

عمر من در طلب روی تو دلدار گذشت
مُردم و هجر تو ای یار به پایان نرسید

به تو خوشبینم و در کار خودم بدبینم
نکند زین همه خیری به تو جانان نرسید

شاهدم باش که با درد تو را می خوانم
باورم نیست به تو ناله ی سوزان نرسید

امتحان می کنی و جام بلا می بخشی
مشکلی نیست که بر قلب پریشان نرسید

از تو ممنونم و شرمنده ی احسان توام
نوکری را ز کرم این همه احسان نرسید

خودمانیم ز ما هیچ تو راضی هستی؟
بی رضای تو کسی روضه ی رضوان نرسید

دل ما را تو نوای دل زینب دادی
این همه لطف ز درگاه به سلمان نرسید

کربلایی شده ی دست حسینیم همه
جز گل عشق به این جسم و به این جان نرسید

پاکمان می کنی و بعد فدایی حسین
به شهادت نرسید آن که به غفران نرسید

جان ناقابل ما هدیه به جانباز عزیز
جز ره فاطمه کس نزد شهیدان نرسید

بیا که گنبد خضراست دیده بر راهت
بیا که حیدر تنهاست دیده بر راهت

چقدر منتظران تو بی صدا رفتند
نگاه مضطرب ماست دیده بر راهت

به هر دیار عزادار مادرند همه
بیا که عترت طاهاست دیده بر راهت

قسم به خاک نشسته به چادر مادر
سکوت غربت دنیاست دیده بر راهت

هنوز ناله‎ی مادر به گوش می‎آید
ببین که حضرت زهراست دیده بر راهت

میان کوچه به دنبال گوشواره حسن
شهید سیلی اعداست دیده بر راهت

کنار بستر غرق به خون مادرتان
هنوز زینب کبراست دیده بر راهت

میان گودی مقتل حسین افتاده
هنوز زیر لگدهاست دیده بر راهت

به ناله‏‎های «بُنَیَّ» کنار آن گودال
زنی که غرق تماشاست دیده بر راهت

نشسته بی‎ادبی دیده روی سینه‎ی پسرش
ببین که مادرت آنجاست دیده بر راهت

زمان کشتن لب تشنه آب می‎خوردند
لباس‎های تنش را یکی یکی بردند