تو طبیب دواری کِی کنی دل آزاری؟
می‌دهی شفا اما کشته مرده‌ها داری

صد هزارها یار، جان به کف به فرمانت
ای وصیّ پیغمبر کِی غریب و بی یاری؟

یوسفی و کنعان‌هاست بی‌قرار دیدارت
با سپاهی از یعقوب، یک قرار دیداری

چشم‌ها به راه تو، مانده بر نگاه تو
تا که یوسف زهرا کِی رسد به بازاری

ای دل غمین عرشت، خون عاشقان فرشت
کو برای جامانده دلبری خریداری

اشک دیدگان ما چشم خون فشان ما
شاهد و نشان ما از فراق دلداری

گرچه خواب غفلت هست، گرچه بزم عشرت هست
گوشه و کنار شهر مانده چشم بیداری

خیل رو سیه کم نیست، بستر گنه کم نیست
با وجود این غم‌ها، هست خیل غمخواری

گرچه از گله‌مندی گاه دیده می‌بندی
باز هم تو را هستند دوستان بسیاری

ما امیدواران را ناامید کِی سازیم
از وصال روی خود با دل گرفتاری

تو به پای عمری ما به پای تو کاهی
پس چگونه ما با تو کرده‌ایم همکاری؟

گاه در دل روضه چون تو چشم تر داریم
جای این شکر باقی‌ست باز دلخوشی داری

با کدام اشک آرام، می‌شود دل خونت
اشک بر رخ نیلی یا به زحم مسماری

بعد ازاین علی تنهاست مونسش فقط غم‌هاست
وای اگر فتد چشمش سوی خون دیواری

گریه‌ی حسینش هست اشک زینبینش هست
وای از حسن وقتی گوشه‌ای کند زاری

جهت سلامتی و تعجیل در فرج آقا امام زمان، شادی روح امام و شهدا و سلامتی رهبر عزیز صلوات

سرّ مجنون شدنم غمزه‌ی لیلا باشد
دلم آشفته‌ی آن زلف چلیپا باشد

اولین لذت عاشق شدن آوارگی است
بالش زیر سرم دامن صحرا باشد

عاشق آن است دل از ملک جهان بردارد
عاشق آن است که سرگشته و شیدا باشد

رنج نابرده چرا گنج به آدم بدهند
شرط پابوسی محبوب تولیٰ باشد

غیر دلبر چه کسی هست به دادم برسد
غیر یوسف چه کسی فکر زلیخا باشد

پرده از چهره بیانداز که اینک خورشید
پشت هر پنجره مشتاق تماشا باشد

رنگ رخساره خبر می‌دهد از سرّ درون
در وجودم غم هجران تو پیدا باشد

شد کمان قد من از غصه خودت را برسان
حسرتم دیدن آن قامت رعنا باشد

فارغ از امشب و فردا شب و پس‌فردا شب
در فراقت همه شب‌ها شب یلدا باشد

وعده‌ی جمعه‌ی موعود ببین پیرم کرد
روز وصل من و تو کاش که فردا باشد

بانی فاطمیه هستی و با همت تو
مجلس مادر سادات مهیا باشد

شک ندارم که سراسیمه می‌آیی حتما
هر کجا صحبتی از حضرت زهرا باشد

زخم بازو به خدا فاطمه را خواهد کشت
بی‌جهت فضه‌ی او فکر مداوا باشد

جهت سلامتی و تعجیل در فرج آقا امام زمان، شادی روح امام و شهدا و سلامتی رهبر عزیز صلوات

ای باخبر ز زندگی روبروی من
چشم خدا تویی همه جا کو به کوی من

می‌بینی‌ام نفس به نفس، لحظه لحظه‌ام
ای کاش رو به راه شود سمت و سوی من

رفتار من مؤید گفتار من نشد
با یک نظر درست شود خلق و خوی من

بوی گناه گاه احاطه کند مرا
یاد تو باز تازه کند عطر و بوی من

آب از سرم گذشت نجاتم ده ای عزیز
ای در میان موج و بلا چاره‌جوی من

عادت بده زبان مرا هم به ذکر خود
ای هم‌زبان و فطرت تسبیح گوی من

هر چند بر تو نوکر نالایقم ولی
رویی نشان بده دگر ای ماهروی من

بگذار با تو گریه کنم بهر مادرت
پر کن ز اشک روضه دوباره سبوی من

می‌گفت پشت در حرم با زبان حال
در قتلگاه من شده با خون وضوی من

مسمار خون سینه‌ی من را زیاد ریخت
خوشحال شد ز له شدن من عدوی من

این دنده‌های پهلوی من از لگد شکست
بهر علی شهیده شدن آرزوی من

ارثیه‌ی شهادت من را حسین برد
باشد شهید کرب و بلا راه‌پوی من

می‌گفت جای بوسه‌ی مادر نمی‌بُرد
خنجر مکش دوباره به زخم گلوی من

بس کن سرم به پیش حرم از جفا مبر
لب‌تشنه را سر از بدنش از قفا مبر

جهت سلامتی و تعجیل در فرج آقا امام زمان، شادی روح امام و شهدا و سلامتی رهبر عزیز صلوات

قسم به فاطمه و دیده‌ی ترش برگرد
به حق چادر مشکی بر سرش برگرد

کسی نداد جواب سلام مردش را
قسم به حق غریبی شوهرش برگرد

بیا به خاطر آن لحظه‌ای که فاطمه دید
رسید شعله به بیت مطهرش برگرد

قبول کن که غم دست بسته‌ی حیدر
برای فاطمه سخت است باورش برگرد

همین‌که خورد زمین پشت در صدا زد آه
بیا به حرمت آن آه مضطرش برگرد

گمان نداشت کسی آینه شکسته شود
اما شکست آینه اما سراسرش برگرد

به داغ سخت حسن که میانه‌ی کوچه
زدند مادر او را برابرش برگرد

الا که منتقم داغ ضلع مکسوری
قسم به مادر و ضلع مکسرش برگرد

گرفته بود صدایش ز بس که گریان بود
به حق گریه‌ی شب‌های آخرش برگرد

رسید زینب کبری به قتلگاه حسین
حسین گفت به زحمت به خواهرش برگرد

قسم به بوسه زدن‌های سیدالشهدا
به دست‌های جدای برادرش برگرد

جهت سلامتی و تعجیل در فرج آقا امام زمان، شادی روح امام و شهدا و سلامتی رهبر عزیز صلوات

کسی که بهر تو دست دعا بلند کند
به عرش طالع او را خدا بلند کند

ترحمی به زمین‌خورده‌ی مسیرت کن
مگر مرا مگر که دعای شما بلند کند

ز مکر شعبده‌بازان دهر ترسی نیست
نشسته‌ای که موسی عصا بلند کند

اگر صدا زدمت تو اجازه‌ام دادی
که دیده است گدا هم صدا بلند کند

غبار روی عبای توام، غمم این است
مباد، باد مرا از عبا بلند کند

بگیر دست مرا که ثواب‌ها دارد
کسی ز خاک، گرفتار را بلند کند

پس از ظهور سر خاک من بیا یک دم
دمت مرا ز دل قبرها بلند کند

گرفته است دل ما خدا کند که حسین
نسیمی از طرف کربلا بلند کند

چه حکمتی‌ست بسوزد در و حرامی شهر
بیاید و به در خانه پا بلند کند

جهت سلامتی و تعجیل در فرج آقا امام زمان، شادی روح امام و شهدا و سلامتی رهبر عزیز صلوات

دلم را به بزم محبت کشیدی
دوباره مرا پای صحبت کشیدی

به بی آبرویی من رحم کردی
از این نوکر پست منّت کشیدی

گناه مرا دیدی و گریه کردی
عزیزم بمیرم خجالت کشیدی

اگر چه یکی غصه‌ات را نخورده
تو جای همه آه حسرت کشیدی

نشد خانه‌ام خیمه‌گاه تو باشد
ز نااهلی‌ام درد غربت کشیدی

شنیدی که دلتنگ شهر حسینم
لب تشنه‌ام را به تربت کشیدی

گنه‌کارم اما نجف لازمم من
چرا روی پرونده‌ام خط کشیدی

اگر روضه دارم دعای تو بوده
اگر فاطمی‌ام تو زحمت کشیدی

سحر در کنار مزارش نشستی
به اینجا مسیر زیارت کشیدی

سلام ای گل پرپر خانه، مادر
چرا پوشیه روی صورت کشیدی

الهی که دیگر مصیبت نبینی
تو از میخ در هم مصیبت کشیدی

دم کوچه افتاده بودی و گفتی
علی را چرا پای بیعت کشیدی

اگر چه لگد خوردی از حال رفتی
اما کنارش نفس‌های راحت کشیدی

جهت سلامتی و تعجیل در فرج آقا امام زمان، شادی روح امام و شهدا و سلامتی رهبر عزیز صلوات

ای از همه کس حزن صدای تو حزین‌تر
در فاطمیه جلوه‌ی روی تو غمین‌تر

در سینه‌ی محزون چقدر زمزمه داری
از بس که به دل، درد و غم فاطمه داری

این ابروی درهم ز دلی غم‌زده حاکی‌ست
الحق و الانصاف غم چادر خاکی‌ست

چون دیده‌ی دل بر موی آشفته‌ات افتاد
در سینه دو صد صحبت ناگفته‌ات افتاد

این حالت آشفته ز چشمان تو پیداست
این صحبت ناگفته ز هجران تو پیداست

ورنه همه دم روضه‌ی مظلومه نخوانی
در کوه و بیابان و در و دشت نمانی

تا مادر مظلومه جوان‌مرگ شد ای وای
گلزار نبوت همه بی‌برگ شد ای وای

داغی که از آن پیر شدند آل نبی زود
نیلی شدن چهره‌ی ناموس علی بود

پرسند اگر از تو چرا یاس کبود است
گویی به خدا جای کف دست یهود است

باز آی که در ناله‌ی خود نام تو را خواند
با دیده‌ی آلاله‌ی خود نام تو را خواند

ای خیمه‌نشین غم زهرا به کجایی
مادر پس در منتظرت مانده بیایی

جهت سلامتی و تعجیل در فرج آقا امام زمان، شادی روح امام و شهدا و سلامتی رهبر عزیز صلوات